جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: نگاهی دقیق به متفکران فرانسوی پس از 1968 رجیس دبره، امانوئل تاد، مارسل گوشه و آلن دوبنویست جاکوب کالینز در چرخش انسان‌شناختی، پیشرفت آنچه را سنت «انسان‌شناسی سیاسی» در فرانسه در طول دهه 1970 می‌خواند، دنبال می‌کند. پس از انقلاب اجتماعی دهه 1960 که توجه جدیدی به هویت ها و گروه هایی که قبلاً در جامعه فرانسه در حاشیه بودند، جلب کرد، کشور وارد دوره ای از رکود شد: اقتصاد کند شد، سیستم سیاسی به بن بست رسید و ایدئولوژی های کمونیسم و کاتولیک جذابیت خود را از دست دادند. . در این دوران عدم تعین سیاسی، فرهنگی و اقتصادی، انسان‌شناسی سیاسی، همانطور که کالینز آن را تعریف می‌کند، روایت‌های بزرگی را به نظریه‌پردازان اجتماعی ارائه کرد که می‌توانست با تثبیت قوانین و تاریخچه‌های آن در گذشته عمیق و گاهی کهن، تعریف بیشتری از «اجتماعی» بدهد. انسان شناسان سیاسی به دنبال پاسخ به اساسی ترین سؤالات بودند: سیاست چیست و یک جامعه سیاسی چیست؟ کالینز بر چهار متفکر فرانسوی تأثیرگذار و در عین حال معمولاً نادیده گرفته شده تمرکز می کند - رژی دبری، امانوئل تاد، مارسل گوشه و آلن دو بنویست - که از چپ تا راست افراطی، گرایش های سیاسی متفاوتی را در فرانسه نمایندگی می کنند. از طریق مطالعه دقیق و جامع کار آنها، او بررسی می کند که چگونه موضوعات کلیدی مذهب، هویت، شهروندی، و دولت در طیف گسترده ای از نظرات در فرانسه معاصر مفهوم سازی و بحث شده است. کالینز استدلال می کند که مخاطرات از دهه 1970 تغییر نکرده است و تصورات رقیب از جمهوری همچنان برای تسلط رقابت می کنند. مسائل سیاسی و فرهنگی در حال حاضر - برای مثال بورکینی - بزرگ‌تر می‌شوند و خصلت یک تهدید انسان‌شناختی به خود می‌گیرند. از این نظر، او نشان می‌دهد که چگونه چرخش انسان‌شناختی، آن‌طور که در آثار دبره، تاد، گوشه و بنوئیست نشان می‌دهد، لنز مفیدی برای مشاهده مناقشات سیاسی و اجتماعی است که تاریخ فرانسه را در چهل سال گذشته شکل داده‌اند.

یکی از مولفه های اصلی هر ایدئولوژی انسان شناسی آن است. ایدئولوژی های سیاسی از حیث این که مجموعه ای از آموزه های سیاسی معطوف به عمل و بر مبنای عقل اند که به منظور ایجاد تغییر و تصرف در اجتماع و ارکان آن در اراده نفسانی بشر شکل گرفته اند قسمت عمده ای از مباحث خود را بر انسان شناسی سیاسی متمرکز کرده اند، خاصه در دنیای معاصر که علاوه بر گسترده شدن ابعاد آن، صبغه استراتژیک نیز پیدا کرده است. امروزه انسان شناسی شاخه ای علمی است که به تمام مسائل انسان، از رفتار اجتماعی گرفته تا هنر، مذهب و اخلاق، می پردازد و مهم تر از آن ـ آنچه در این جا مد نظر ماست ـ نگاه و رویکرد فلسفه یا ایدئولوژی سیاسی به انسان به عنوان اشرف موجودات در کره خاکی است.از منظر سیاست، در کنار مولفه هایی چون هستی شناسی، معرفت شناسی و فرجام شناسی، هر مکتب سیاسی باید تکلیف خود را با «انسان» و ماهیت او مشخص کند تا بر مبنای این شناخت بتواند رابطه انسان و سیاست را در نیل به کارویژه ای که ایدئولوژی آن را تجویز کرده است تبیین و تشریح کند.در این مقاله سعی شده است تا با تبیین مبانی مکاتب و ایدئولوژی های عمده سیاسی معاصر و افزودن رویکرد الهی و فرامادی اسلام به ایدئولوژی های مادی و دنیامدار یادشده، ابعاد گوناگون رابطه شناخت انسان با سیاست از منظر این ایدئولوژی ها به بحث گذاشته شود و گامی در حوزه مطالعات نظری تطبیقی برداشته شود.

«انسان شناسی» از مسایل حکمت نظری و «امنیت» از مسایل حکمت عملی است. نگاه متفاوت به انسان در دوره های مختلف تاریخ فلسفة سیاسی، رویکرد متفاوتی از امنیت را به نمایش می گذارد. فلسفة سیاسی کلاسیک، با نگاه کل نگر به انسان، امنیت را نیز در ابعاد مختلفی در فلسفة سیاسی به بحث گذارده است. درحالیکه نگاه جز نگر فلسفة مدرن به انسان، امنیت را به صیانت نفس تقلیل داده است، درحالی که نگاه جامع نگر به انسان در فلسفه سیاسی اسلامی، منجر به بسط مفهوم امنیت در ابعاد مختلف و حیات دنیوی و اخروی انسان گردیده است. در این نگاه متفاوت، امنیت در برخی مکاتب فلسفة سیاسی، ارزش غایی و در برخی دارای ارزش ابزاری می باشد؛ هرچند در همه مکاتب می توان امنیت را به عنوان ارزش حیاتی به شمار آورد.