جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

واژ? «عقل» در طول تاریخ، همواره توجه هم? انسان‌ها را به درک مفهوم واقعی خود جلب کرده است. در این پژوهش، پس از بیان معانی لغوی این واژه مانند حبس، منع، امساک، تدبر و قو? عاقله، و سپس بررسی ارتباط میان آن‌ها با مفاهیمی که در علوم مختلف مانند فلسفه، عرفان، کلام و اخلاق برای واژ? «عقل» بیان شده‌اند، مفهوم این واژه را در نصوص دینی بررسی کرده‌ایم و نتایج به‌دست‌آمده را در سه معنی، شامل ادراک، قو? عاقله و نیروی هدایتگر می‌توان خلاصه کرد؛ با این تفاوت که در آیات کریم? قرآن، تنها از معنای «ادراک»- که معنای فعلی کلم? «عقل» است- صریحاً استفاده شده است؛ اما دو معنای دیگر، یعنی قو? عاقله و نیروی هدایتگر را می‌توان از کلمات هم معنی این واژه مانند «لُبّ» و «نُهی» به‌دست آورد؛ لذا این دو مفهوم واژ? «عقل» به دلیل قرار‌داشتن در زمر? معانی اسمی، صریحاً در آیات قرآن استفاده نشده‌اند؛ ولی در روایات که مکمل و مفسر آیات‌اند، به وفور یافت می‌شوند. «وحی و ارسال رسل» را می‌توان به عنوان مهم‌ترین عامل رشد و شکوفایی نام برد و «حب دنیا و هوای نفس»، مهم‌ترین عامل لغزش محسوب می‌شود. فضایل و آثار این نور الهی نیز در چهار بخش اعتقادی، عملی، اخلاقی و فرهنگی بررسی شده‌اند.

عارفان با الهام از قرآن جهان را از یک سو وجه خدا شمرده اند و از دیگر سو، تجلی اسما و صفات او. اسما و صفات را نیز از یک دیدگاه به دو گونه جمالی و جلالی بخش کرده اند: اسم هایی را که با لطف، رحمت، کرم و ... پیوند دارند، اسم های جمال نامیده اند و اسم هایی را که با قهر، غضب، کیفر و ... سر و کار دارند، اسم های جلال خوانده اند. از سوی دیگر، چون صفات خدا هستی یگانه ای دارند، هر جلال را دارای جمالی و هر جمال را دارای جلالی شمرده اند و از اینجا به جمع پارادوکسیکال جلال و جمال رسیده اند. در این گفتار پس از بازنمایی نکات یادشده از دیدگاه قرآنی و عرفانی، از جایگاه جلال و جمال در هستی شناسی، معرفت شناسی و روان شناسی عرفانی سخن گفته ایم و سپس به گستردگی، جایگاه جلال و جمال را در نمادشناسی عرفانی بازنموده ایم و نشان داده ایم که پارادوکس جمال و جلال در عرفان عاشقانه «ناز» خوانده می شود که آمیزه ای از راندن و خواندن و خواستن و نخواستن است. نکته ای که در شعر عاشقانه عارفانه با بهره گیری از نمادهای روی و موی، و بیشتر با نمادهای چشم و لب و وابسته های آن ها نشان داده می شود. بازتاب این کاربرد نمادین در شعر فارسی، پایان بخش این پژوهش است.