جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دولت‌های اروپایی با کشف راه‌های دریایی از سده دهم هجری (شانزدهم م)، راه‌های تازه‌ای برای دست‏یابی به سود از راه تجارت با ملت‌های مشرق یافتند. کشف و گشایش این راه‌ها، عثمانی را از سود ترانزیت محروم می‏کرد و از رونق اقتصادی و تجاری آن می‌کاست؛ زیرا قوای عثمانی همواره از شرق تقویت و تجدید می‏شد. قرن دهم هجری (شانزدهم میلادی)، دوره اوج شکوه و قدرت عثمانی به شمار می‌رفت. کشف راه آبی از جنوب قاره آفریقا، پیدا شدن انگلیسیان از راه شمال روسیه؛ یعنی بندر آرخانگلسک و پیدایی راه‌های اقیانوسی با کشف قاره امریکا، برخی از آن راه‌های تازه بود. روسیه نیز در همین زمان، قلمرو خود را به سوی «خانات قفقاز» گسترش داد. فعال شدن این راه‌ها، عثمانی را از منافع تجاری شرق و غرب محروم می‌ساخت. عثمانی برای رفع این موانع، نخست به گسترش قلمروش در دریای مدیترانه پرداخت، سپس راه تجاری دریای سرخ را ضبط و مهار کرد و برای نگاه‌داری مسیر تجاری قدیم آسیای مرکزی، در سمت شرق؛ یعنی قفقاز به تاخت و تاز پرداخت تا ارتباطش را با سرچشمه سرمایه تاریخی خود در آسیای میانه حفظ کند.

ترجمه ماشینی: از آنجایی که مدیترانه فرهنگ ها را به هم متصل می کند، مطالعات مدیترانه ای بنا به تعریف تمرکز بین فرهنگی دارد. در طول دوران مدرن، امپراتوری عثمانی تأثیری ماندگار بر فرهنگ ها و جوامع جنوب و شرق مدیترانه داشته است. با این حال، بالکان مدرن معمولا در چارچوب تاریخ اروپا، مدیترانه جنوبی در چارچوب اسلام مورد مطالعه قرار می گیرد. اگرچه اتصال هر دو منطقه منطقی است، اما این زمینه وسیعی است و نیاز به تسلط بر زبان های مختلف دارد که لزوماً به یکدیگر مرتبط نیستند. با بررسی منابع یونانی و عربی، این کتاب تا حدودی بر اهمیت ایده‌ها در گذارهای سیاسی زمان خود و اینکه چگونه طرفداران این انتقال اغلب چنان غرق وقایع می‌شوند که به تعدیل ایده‌های خود کمک می‌کنند، روشن می‌کند. همچنین گفتارهای یونانی و عربی منعکس کننده استان های امپراتوری عثمانی است و دیدن تفاوت ها و اشتراکات آنها که به تبیین سیاست معاصر کمک می کند آموزنده است.

چکیده ماشینی: این کتاب در مورد ظهور یک تصوف فعال جدید در جهان اسلام از قرن شانزدهم به بعد است که بر مسئولیت شخصی برای عملی کردن هدایت های خداوند تأکید دارد. این به طور خاص بر تحولات در مرکز امپراتوری عثمانی تمرکز می‌کند، اما همچنین در نظر می‌گیرد که چگونه ممکن است تحت تأثیر ارتباطات و مشارکت‌های گسترده‌تر مردان عالم و مقدس قرار گرفته باشند و چگونه نفوذ آنها از امپراتوری عثمانی به جنوب آسیا در سال جاری گسترش یافته است. خاص تمرکز فوری بر جنبش قادی‌زادلی است که از سال‌های 1620 تا 1680 در استانبول شکوفا شد و علیه علمای فاسد و صوفیان غیرقانونی به مبارزه پرداخت. هدف این کتاب بررسی رابطه بین مجالس الابرار مجالس احمد الرومی الاقصاری و عقاید قادیزاده است تا هم نویسنده و هم جنبش را در محیطی عثمانی، حنفی و صوفی قرار دهد. با این کار، هم در آشکار کردن نوشته‌های الاقصاری و هم از نظر روش‌شناختی، حداقل در مطالعات عثمانی، در استفاده از مقایسه‌های متنی خط به خط برای تعیین وام‌گیری‌ها و تأثیراتی که الاقصاری را به قرون وسطی اسلامی مرتبط می‌کند، زمینه جدیدی را می‌گشاید. متفکرانی چون احمد ب. تیمیه و ابن قیم جوزیه و نیز به چند تن از نزدیکان معاصر. مهم‌تر از همه، این کتاب در نهایت به دوگانگی شدید اصلاح‌طلبی قادی‌زادلی و تصوف پایان می‌دهد، دوگانگی که به استثنای اندک همچنان ستون اصلی ادبیات موجود است.

تاریخ‌نگاری اسلامی به عنوان یکی از شاخه‌های مهم و تأثیرگذار در علوم اسلامی همواره در تلاش بوده تا وقایع و حوادث عصر اسلامی را گزارش و مورد ارزیابی قرار دهد. تفرقه و پراکندگی مسلمانان پس از رحلت پیامبر خاتم(ص) و ظهور فرقه‌ها و گروه‌بندی‌های مذهبی و سیاسی موجب گردید تا در کنار مورخانی که همواره در تلاش بودند تا رسالت انسانی خود را در ثبت وقایع بر مدار علم و انصاف بانجام رسانند، برخی از مورخان با تکیه بر علایق مذهبی و سیاسی خود در بیان و نقل گزارش‌ها جانب انصاف را رعایت نکرده و به چینش حوادث بر پایه امیال خود دست زنند و از نقل گزارش‌هایی که با اهداف آنان همخوانی نداشت، بپرهیزند و در این راه گاه به جعل و تحریف تاریخ رو آورند.در میان گزارش‌گران وتاریخ‌نگاران عثمانی و شیعی نیز کسانی بودند که تعصبات مذهبی و سیاسی در آنها موجب گردید تا از نقل منصفانه حوادثفاصله گرفته و از انجام رسالت تاریخی خود سرباز زنند. در این نوشتار تلاش گردیده تا پس از معرفی دو جریان سیاسی و مذهبی عثمانیه و شیعه و سیر تطور آندو در قرون نخستین اسلامی به گزارشِ گزارش‌گران عثمانی و شیعی دو قرن نخست در بیان حوادث حکومت امام علی(ع) پرداخته شود و آندسته از گزارش‌های این دو گروه از تاریخ‌نگاران را که متأثر از جریان‌های سیاسی و اعتقادی‌شان بود، را مورد توجه قرار دهیم.

حزب داشناکسیون (داشناکتسوتیون)، به همراه چند حزب ارمنی دیگر که همگی تب وتاب آزاد سازی ارامنه را داشتند، در سالهای پایانی دهه 1880 (1297 ق) بنیان گذاشته شد. با وجود تسلطی که این حزب، در مدت کمتر از ده سال، بر حیات سیاسی ارامنه به دست آورد، چندان عجیب نبود که در 28 می 1918 (16 شعبان 1336 ق) پس از اعلام استقلال ارمنستان، سکانداری این کشور را بر عهده گیرد. اجرای نقش سیاسی جدید برای داشناکسیون، نیازمند بهره داشتن حزب، از پیشنه ای نظری در باب دولت مستقل ارمنی بود. این مقاله براساس تبیین تشریحی، نشان خواهد داد که حزب در حد فاصل سالهای 1890 تا 1918 م(1336- 1307 ق) فاقد هر گونه نظریه منسجم و صریح در باب دولت ملی بود و در همین برهه زمانی، طی پنج دوره متمایز، گاهی به چنان تعریفی نزدیک می شود و گاهی از آن فاصله می گیرد، تا اینکه در نهایت با سر زدن استقلال ارمنستان بدون آمادگی نظری کامل، ناچار از قبول رهبری دولت جدید می شود.