جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب با پیشنهاد راهی برای نزدیک شدن به یکی از چالش برانگیزترین مفاهیم الهیاتی - بی زمانی الهی - از طریق اصل ساختن فضا در نماد، به ظهور مجدد حوزه "الهیات از طریق هنرها" کمک می کند. یکی از اهداف اصلی این کتاب بحث انتقادی مفاهیم «چشم انداز معکوس» است که به ویژه ویژگی هنر بیزانس و بیزانس است. آنتونوا با تکیه بر آثار پاول فلورنسکی، یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان دینی روسی در آغاز قرن بیستم، نشان می‌دهد که مفهوم فلورنسکی از «صفحه‌های تکمیلی» را می‌توان در یک رویکرد جدید به این مسئله به‌طور مؤثری مورد استفاده قرار داد. آنتونوا معیارهای جدیدی را برای درک چگونگی مدیریت فضا و زمان به روشی ارائه می‌کند که چشم‌انداز خطی استاندارد را معکوس نمی‌کند (همانطور که معمولاً ادعا می‌شود) اما به روش خود برای ایجاد تصاویر جاودانه‌ای عمل می‌کند که اصلاً با پرسپکتیو درگیر نیستند. آنتونوا با این استدلال که ساختار شمایل توسط تصوری از خدا که در گذشته، حال و آینده به طور همزمان از آن خارج می‌شود، تعیین می‌شود، آنتونوا شمایل نگاری از تصاویری را که به سبک بیزانسی هم در شرق و هم در غرب انجام می‌شود توسعه می‌دهد که مطابق با آنهاست. زمینه فرهنگی خود را نسبت به آنچه که عموماً توسط تفاسیر غربی ارائه شده است. این کتاب از فلسفه، الهیات و آیین عبادت استناد می‌کند تا ببیند چگونه مفاهیم نسبتاً انتزاعی خدایی فراتر از زمان و مکان وارد تصاویر ساخته شده توسط نقاشان می‌شود.

یکی از تعارض‌های اساسی در کلام (الهیات) و فلسفۀ دین، تعارض علم پیشین خداوند و اختیار بشر است. بدیهی است که درک صحیح از موضوع زمان و نسبت آن با خداوند، برای حل این تعارض بسیار تعیین‌کننده است. بر این مبنا، سه ‌راه‌حل برای این تعارض ارائه شده است که می‌توان از آنها به «نظریۀ تعین‌ناپذیری آینده»، «نظریۀ شناخت‌ناپذیری اعمال اختیاری آینده» و «نظریۀ لازمانی علم خداوند» تعبیر کرد. در این نوشتار، ابتدا دو نظریۀ نخست تشریح و بر ناکامی هر یک به عنوان راه‌حلی برای این تعارض تأکید می‌شود. نظریۀ سوم نیز مورد نقد و نظر قرار گرفته است و در نهایت نشان داده می‌شود که این نظریه می‌تواند کامیاب‌ترین راه‌حل باشد. به علاوه، دیدگاه فیلسوفان مسیحی مانند آکوئیناس، آنسلم و بوئتیوس در خصوص این نظریه را متذکر شده و در نهایت، در پرتو تأملات حکیمان مسلمان و به ویژه قاضی سعید قمی، در تبیین آن کوشیده‌ایم.

ازلیت خداوند، غالبا به یکی از دو معنای زمان مندی (جاودانگی در زمان) یا بی زمانی (فرازمان بودن خداوند) تفسیر شده است. در دوره معاصر، ویلیام کریگ کوشیده است تا به نوعی میان این دو معنای رایج از ازلیت خدا (بی زمانی و زمان مندی) جمع کند. در نظر وی، خداوند بدون خلقت، بی زمان است؛ اما پس از خلقت، به دلیل صدق نسبت واقعی خدا با جهان زمانی و نیز علم او به حوادث زمانی، زمان مند می شود. نظریه کریگ در باب ازلیت الهی، بر مبانی متافیزیکی خاصی استوار است: مانند این که او، از سویی نظریه نسبی زمان؛ و از سوی دیگر، نظریه ترتیبی زمان را پذیرفته است. در بادی امر ممکن است چنین به نظر آید که دیدگاه کریگ، نظریه ای منسجم و گامی در جهت تلفیق دو معنای ازلیت است، اما با تامل و دقت درمی یابیم که اشکالاتی بر این دیدگاه وارد است که قبول آن را به عنوان نظریه ای موجه برای تفسیر ازلیت الهی دشوار می سازد. برخی از مهم ترین اشکال های دیدگاه او عبارت اند از: لزوم وقوع تغییر در ذات خدا، تاثر حق تعالی از فعل خود، و تعطیل فیض در وضعیت عدم خلقت.

اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.