جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: احمد قابل (متوفی 2012) یک روحانی حوزوی با رتبه متوسط ​​بود که به دلیل پیش زمینه سازی عقل در نوشته های فقهی خود، مخالفت با هر دو نسخه سخت «لفظگرایانه» شریعت که توسط مراجع اسلامی پیشنهاد شده بود، به شهرت قابل توجهی در ایران دست یافت. التزام او به عقل و عدالت به این معنا بود که ترکیبات و فعالیت های سیاسی و فقهی او را نمی توان از یکدیگر جدا کرد. بلکه به شکل همزیستی توسعه یافتند. این مقاله که عمدتاً توسط محققان غربی نادیده گرفته شده است، سهم قابل را در جنبش موسوم به «تفکر دینی جدید» در ایران بررسی می‌کند. نوشته‌ها و فعالیت‌های او از این جهت حائز اهمیت است که رویکرد عقل‌محور نشان‌دهنده تلاشی برای پیمودن مسیری مبتنی بر منابع درون سنت فقهی اسلامی به سوی معیارهای «جهانی» رایج در غرب است و در نتیجه از اتهامات «فرسایش فرهنگی» اجتناب می‌کند. استقراض فکری از غرب

استاد دکتر عبدالکریم سروش تاکنون کوشیده است همۀ رقیبان و حریفان‌اش را با انواع حیله‌ها و حربه‌ها از میدان به در کند. کافی است که او با کسی درافتد آنگاه دیگر نقد و شرح نمی‌کند بل به ضرب و جرح متوسل می‌شود‌. خطابه‌های اقناع‌گر و جدل‌های اسکات‌گر او همراه با نثر کوبنده و گزنده‌اش دمار از روزگار مخالفان برمی‌آورند. مدتی است قرعه به نام محسن کدیور که قاعدتا باید برخی افکار و عقاید اصلاح‌طلبانه‌اش با سروش مشترک باشد افتاده است. سروش از کدیور چنان سخن گفته است که هر کس او را نشناسد فکر می‌کند از رهبران جریان‌های «تکفیر»ی و از هم‌مشربان ملاعمر و ابوبکر بغدادی و غیره است. سروش به عمد چنین می‌کند و احتمالا این را از برخی دشمنان قدیم‌اش آموخته است که معتقد بودند مخالف‌تان را منصفانه نقد نکنید بل تخریب و رسوا و لجن‌مال کنید. او بهتر از هر کس دیگری می‌داند که کدیور «روحانی» و «شیخ» هم باشد متفاوت است. علاوه بر آن، کدیور مدرک دکترای فلسفه دارد و سال‌هاست که استاد دانشگاه است. سروش با کدیور همان کار را می‌کند که روزگاری توده‌ای‌ها با منتقدانشان می‌کردند (صرفا برای نمونه رجوع کنید به کتاب‌هایی که تحت عنوان «خاطرات» از اعضای حزب توده منتشر شده است، علی الخصوص به «خاطرات» نورالدین کیانوری). الفاظ و تعابیرسروش اینهاست: «روحانی قشری»، «شیخ تکفیرگر»، «قشری مذهب» و «الفبای نواندیشی دینی را درک نکرده و همچون بعضی از هم‌کسوتان و پیشکسوتان حوزوی – سنتی خود همچنان بروجود «اسلام واقعی و ثابت» اصرار می‌ورزد». سروش از هر کدام از واژه‌های مذکور همان معنایی را مراد می‌کند که مستمعان و مخاطبانش در ایران سال‌ها با آن آشنایند.

ترجمه ماشینی: تعدادی از مطالعات اخیر منتشر شده توسط محققان مسلمان با تفکر اصلاح طلب، ماهیت هنجاری آن را زیر سوال برده و بر نیاز به بازنگری در برخی از مفروضات اساسی و مدل های تفسیری حاکم بر نظریه ها و اخلاق سنتی حقوقی اسلامی تأکید کرده اند. به عنوان بخشی از این فرآیند، آنها بر لزوم توسعه هرمنوتیک جدید اسلامی تأکید کرده اند. یکی از عناصر اصلی در این ظهور هرمنوتیک جدید اسلامی، تولید تعداد فزاینده‌ای از آنچه من «مطالعه تأییدکننده برابری جنسیتی در مورد اسلام» می‌نامم است. آنچه که از دیدگاه نویسنده این مقاله بسیار جالب است، اگر نه جالب توجه است، این است که پژوهش در مورد تفاسیر اثباتی برابری جنسیتی از اسلام توسط دانشمندان مرد مسلمان با تفکر اصلاح طلب در سطوح بی سابقه ای از لحاظ تاریخی تئوریزه شده است که این همان چیزی است که این مطالعه به دنبال برجسته کردن آن است. . این مقاله به بررسی استدلال های سه محقق برجسته مرد اصلاح طلب مسلمان معاصر، اعم از شیعی و سنی، در توسعه تفاسیر اثباتی برابری جنسیتی از اسلام - نصر ابوزید، محسن کدیور، و خالد ابوالفضل می پردازد. تمرکز بر دانشمندان مرد در این مقاله عمدی است و به دنبال برجسته‌کردن اساسی‌ترین نکته و در واقع دلیل وجودی پشت آن است، یعنی تأکید بر حمایت بی‌سابقه‌ای که دانشمندان مرد مسلمان از توسعه تفاسیر فمینیستی از اسلام ارائه می‌کنند.

ترجمه ماشینی: بحث‌های معروف اصلاحی در مدرسه الازهر در قرن نوزدهم قاهره - یکی از تأثیرگذارترین مراکز مطالعات دینی در اسلام سنی - برای تفکر اسلامی قرن بیستم بسیار تأثیرگذار بود. ایندیرا گسینک در این کتاب استدلال می‌کند که روایت‌های این بحث‌ها بر نقش مدرنیست‌های مشهوری مانند محمد عبده تأکید بیش از حد می‌کند و مضامین مهم را پنهان می‌کند. او با بازگرداندن صداهای محافظه‌کار به بحث، نشان می‌دهد که علمای محافظه‌کار بسیاری از موضوعات مشابه اصلاح‌طلبان را درگیر کردند و کمیته‌هایی را رهبری کردند که اصلاحات را ایجاد و اجرا کردند. در نهایت، رهبران محافظه‌کار در الازهر مشروعیت اساسی برای ریشه‌یابی اصلاحات در زندگی عمومی فراهم کردند. استفاده از منابع آرشیوی مبهم، اما مهم برای نشان دادن سهم مهم دانشمندان محافظه کار در تکامل اسلام سنی قرن بیستم، اصلاحات اسلامی و محافظه کاری برای همه علاقه مندان به خاورمیانه مدرن، تاریخ دینی، سکولاریسم، مدرنیسم و ​​مذهبی ضروری است. اصلاح

ترجمه ماشینی: این رساله در درجه اول بر مسئله سازگاری اسلام و دموکراسی تمرکز دارد. این کتاب سهم هفت اندیشمند برجسته دینی ایران قبل و بعد از انقلاب را در این زمینه برجسته می کند. کتاب با قرار دادن بحث در بافت مذهبی خاص خود، عناصری را که معمولاً در سنت اسلامی به عنوان هنجارهای دموکراتیک از آنها یاد می شود، به طور انتقادی بررسی می کند. همچنین، برای اولین بار، شرحی از ظهور روشنفکری دینی در ایران پس از انقلاب، با تمرکز بر اندیشه های شخصیت برجسته آن، عبدالکریم سروش، ارائه می دهد. بحث او از حکومت دموکراتیک دینی یک تغییر پارادایم در گفتمان مدرنیست های مسلمان در مورد این موضوع ارائه می کند. این کتاب همچنین مؤلفه فکری جنبش اصلاح‌طلب کنونی در ایران را ترسیم می‌کند و چالش‌هایی را که جنبش دموکراسی‌خواهانه باید بر آن غلبه کند، روشن می‌کند.

از نواندیشی دینی که حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم؟ نواندیشی دینی یک جریان است یا گفتمان؟ گفتمان‌های رقیب آن چیست و چه وجه تمایزی با آن‌ها دارد؟ چه نقدها و چالش‌هایی پیش روی آن است؟

در بررسی تحریفات و انحرافات دینی و در بازخوانی خاستگاه، مبانی و ریشه‌های شکل‌گیری افراط‌گرایی دینی، ضرورتاً می‌بایست نهضت نواندیشی دینی در بازه تاریخی دو قرن اخیر- از سید جمال‌الدین اسدآبادی و سر احمدخان هندی تا عصر حاضر- مورد بررسی و مداقه علمی ‌قرار گیرد. بررسی ره‌آورد آموزه‌های مستشرقین در شکل‌گیری پدیده‌ای به نام «قرآن‌گرایی» و «قرآن‌بسندگی» و در نهایت «سلفی‌گری»، و نیز مشارکت جریان «منورالفکری» و بعدتر جریان «روشنفکری دینی» باید در کنار فعالیت‌های فکری فرقه‌های انحرافی و یا سازمان‌های نخبگانی زیرزمینی- مانند فراموشخانه‌ها و کلوپ‌های روتاری و لاینز و…- در کنار هم مورد بررسی قرار گیرد. به نظر می‌رسد پژوهشی که این منظومه گفتمانی در جهان اسلام را در یک منظر مورد بررسی قرار ندهد، ناقص و ناتمام خواهد بود. در این نوشتار برآنیم، با بررسی گفتمان فکری و نیز سیر تطور نهضت نواندیشی دینی به جایگاه‌شناسی اندیشه افراط و انحراف بپردازیم و در نهایت نقش مجتهدین نواندیش را در مواجهه با این پدیده فکری، مورد بررسی قرار داده‌ایم. مقاله حاضر با بررسی تحولات اندیشه دینی در جهان اسلام به ارایه تقسیم‌بندی جدیدی در گفتمان نواندیشی دینی پرداخته است که در آن، نواندیشی دینی با چهار رویکرد الحادی، ارتجاعی، التقاطی و اجتهادی مورد بررسی مستند و مستدل قرار گرفته است.

محسن آزموده در گزارشی برای روزنامه‌ی اعتماد نوشت: گفت‌وگوي عبدالكريم سروش و مصطفي ملكيان در «كلاب هاوس» براي مخاطبان انديشه در ايران، رويدادي قابل توجه و حائز اهميت است. دو روشنفكر اثرگذار در سال‌هاي پس از انقلاب به ويژه در دهه‌هاي۷۰ و ۸۰ خورشيدي كه هر دو از بستر جريان نوانديشي ديني برآمدند، اگرچه سروش در اين ۴ دهه همواره از تعبير مناقشه برانگيز «روشنفكري ديني» دفاع كرده، در حالي كه ملكيان از همان ابتدا از «پارادوكسيكال بودن» آن سخن گفته و در تطور فكري خود حتي از جريان «نوانديشي ديني» نيز فاصله گرفته است. حالا اين دو روشنفكر، سروش در ۷۶ سالگي و ملكيان در ۶۵ سالگي رودر روي هم قرار گرفتندتا از نسبت روشنفكري و حقيقت سخن بگويند. ملكيان كماكان از تعريف مشهور خودش براي روشنفكري يعني «تقرير حقيقت و تقليل مرارت» دفاع كرد و لوازم آن را بر شمرد، در حالي كه سروش معتقد است مفاهيم «روشنفكري» و «حقيقت» مبهم و كثيرالمعاني هستند و بايد دركاربرد آنها و ارايه تعريف براي آنها- اگر تعريفي ممكن باشد- بسيار محتاط بود. اين گفت‌وگو كه شنبه شب، چهارم ارديبهشت ۱۴۰۰ ساعت ده و نيم به وقت تهران در صفحه كلاب هاوس «حلقه ديدگاه نو» برگزار شد، مخاطبان بسياري داشت و با پرسش و پاسخ‌هاي آنها با اين دو روشنفكر پايان گرفت. آنچه مي‌خوانيد، گزارشي از ۱۰۰ دقيقه آغازين است كه شامل گفتارهاي ملكيان و سروش است. در پايان اين بخش، ملكيان درباره سروش گفت:«هر كسي كه منصف باشد، قبول دارد كه در جريان روشنفكري بعد از انقلاب ايران اعم از روشنفكري ديني و روشنفكري غيرديني، موثرترين فرد دكتر سروش است بنابراين اينگونه مباحث به قصد اسائه ادب نيست. با تمام وجودم براي ايشان احترام قائلم. شخص من از ايشان چيزها آموخته‌اند. اين بحث‌ها دانشجويانه و حقيقت‌طلبانه است.» سروش هم در پاسخ به او گفت:«البته لحن شما بسيار دوستانه، صميمانه، مشفقانه و عالمانه است. به فرض هم كه متضمن عتابي باشد كه اصلا چنين نبود در مقام گفت‌وگوست اما خيلي خشنودم كه افق‌هاي فكري و ديد ما به هم نزديك است.»