جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف این مقاله پرداختن به یکی از موضوعات مهم فلسفه علم یعنی مساله تبیین علمی است. این مساله قدمتی تاریخی دارد و همه مدل های معاصر تبیین ایده اصلی خود را از فلاسفه گذشته، از میل تا ارسطو، گرفته اند. ما در این مقاله با صرف نظر از بحث های تاریخی این مساله صرفا به بررسی پاره ای از مدل های معاصر و از جمله مدل وحدت بخش می پردازیم. مهم ترین مدل معاصر تبیین مدل D-N همپل است که ایده اساسی آن این است که تبیین استدلال است. گرچه این مدل محور همه بحث های تبیینی پس از خود است اما از پاسخ گویی به بعضی ایرادات جدی وارد بر آن، از جمله مساله عدم تقارن، بی ربطی، و تعمیم های تصادفی ناتوان است. یکی از مدل های تبیینی که در پی حل این مسائل مطرح شد مدل وحدت بخش کیچر است. طبق مدل وحدت بخشی که اولین بار توسط فریدمن مطرح شد یک تبیین خوب باید به افزایش فهم ما از جهان منجر شود. بحث طرح های استدلالی کیچر بستری است که او تبیین را بر آن بنا می کند که طبق آن می توان با استفاده از تعداد کمی از طرح های استدلالی، تعداد زیادی از باورها را تبیین کرد. هر چند کیچر مدل خود را به خوبی بسط می دهد، اما عملا مساله به این سادگی نیست و با اعتراض هایی مواجه می شود، از جمله اینکه ارتباط بین وحدت بخشی و فهم ارتباط روشنی نیست. در نتیجه شاید بهترین راه برای تبیین پدیده ها توسل به پلورالیزم در این زمینه باشد.

روش ایضاح مفاهیم کارنپ بر این اساس پیشنهاد شد که وظیفه فیلسوف علم ابهام زدایی از مفاهیم مبهم علمی و غیرعلمی موجود در زبان علم و جایگزینی آنها با مفاهیمی روشن و بی ابهام است. نقدهای فیلسوفانی مانند استراسون، کواین، و پوپر باعث آن شد که کمتر فیلسوف علمی آشکارا از روش کارنپ حمایت کند هر چند که بخش بزرگی از فلسفه علم کماکان خود را وقف این روش کرده بود. در سال های اخیر برخی از فیلسوفان علم آشکارا به دفاع از پروژه کارنپ پرداخته اند. در نوشته حاضر به جای پرداختن به استدلال های له و علیه این روش، مفهوم «وحدت بخشی» به عنوان نمونه انتخاب شده است و نشان داده می شود هیچ کدام از تلاش هایی که در جهت ایضاح آن به کار گرفته شده به جایگزینی این مفهوم با مفاهیمی روشن و بی ابهام نیانجامیده است. دعوی مقاله این است که وظیفه اصلی فیلسوف علم نه درگیر شدن در زبان کاوی های بی حاصل، بلکه پرداختن به مسائل واقعی موجود در برنامه های پژوهشی علمی است.