جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در این پروژه به بررسی دیدگاه‌های وحدت‌آمیز در تاریخ فلسفه پرداخته و از وحدت‌گرایی به‌عنوان جایگاهی فلسفی در فلسفه دین معاصر حمایت می‌کند. من پانتئیسم را این دیدگاه می دانم که هر چیزی که وجود دارد یک وحدت را تشکیل می دهد و این وحدت الهی است. ادعای من این است که آنچه پانتئیسم خردگرایانه نامیده می‌شود، که به اندازه کافی با کمک شخصیت‌های تاریخی بیان شده است، در فلسفه دین و متافیزیک معاصر و نه صرفاً به‌عنوان یک مصنوع تاریخی، قابل بررسی است. پانتئیسم معمولاً حتی به عنوان جایگزینی برای اعتقاد به خدای کمال خداباوری، یک خدای شخصی کامل در نظر گرفته نمی شود. اغلب مردم بیخدایی را تنها جایگزین خدای کامل خداباوری سنتی می دانند. هدف اصلی این پروژه بیان نسخه ای از پانتئیسم است که هم از خداباوری کمال و هم از الحاد متمایز است. من بحث می‌کنم که پانتئیست‌های نظریه‌گرا از چه طریقی همه هستی را تشکیل دهنده یک وحدت می‌دانند، و چه چیزی در این وحدت وجود دارد که ایجاب می‌کند آن را الهی یا خدا نامیدن. پانتئیسم سنت قدرتمندی در تاریخ فلسفه دارد و پانتئیسم خردگرایانه ای که من توسعه می دهم بر اساس دیدگاه های اسپینوزا، هردر و هگل است. در سه فصل اول، من دیدگاه‌های هر یک از این فیلسوفان را نسخه‌های متمایز اما نزدیک به همدیگر از پانتئیسم در نظر می‌گیرم. من سعی می کنم گزارشی سیستماتیک و خیرخواهانه از هر یک از دیدگاه های آنها ارائه دهم و در عین حال ایرادات آن دیدگاه ها را از جهات مختلف بررسی کنم. در فصل آخر، مبنایی را ارائه می‌دهم که ایتاکه معقول‌ترین نسخه پانتئیسم است که از این تحلیل تاریخی حاصل می‌شود، که آن را پانتئیسم خردگرایانه می‌نامم. بر اساس این دیدگاه، خدا یا امر الهی را باید وحدتی فراگیر تصور کرد که ضرورتاً وجود دارد، اساساً مستقل است، بر اساس اصول عقلی ساختار یافته و برای هر چیزی که وجود دارد، مبنای تبیینی ایجاد می‌کند. علاوه بر این، شناخت اصول عقلی وجود از سوی فاعلان عقلی مانند انسان، یکی از عالی ترین دستاوردهای این وحدت الهی است. به طور خلاصه منابع استدلالی دیگری را که می تواند از چنین دیدگاهی پشتیبانی کند، و همچنین آنچه را که من به عنوان مزیت های متمایز فلسفی پانتئیسم عقل گرایانه نسبت به خداباوری کمال می دانم، در نظر بگیرید. در نهایت، من فکر می‌کنم پانتئیسم به‌عنوان جایگاهی قابل‌توجه هم در بحث‌های فلسفی و هم در بحث‌های دینی به طور کلی، شایسته توجه جدی است که یک حد وسط تازه‌کننده بین سنت‌گرایی و الحاد ایجاد می‌کند.

اين رساله در جستجوی پاسخ به دو پرسش است: اول اينکه فيلسوفان آلمان در قرون هجدهم و نوزدهم تا چه اندازه تحت‌تاثير انديشه‌های روشنگری بودند و دوم اينکه آنها چگونه اين انديشه‌ها را در متن تفکر و فضای آلمانی پرورش دادند. از آنجا که متفکران در عرصه‌های فلسفی و اجتماعی در دوران معاصر به طور مستقيم و غير مستقيم تحت‌تاثير آرمان‌های اين عصر هستند پژوهش در دستاوردهای اين دوره هنوز اهميت خود را از دست نداده است. همچنين فيلسوفان آلمانی به دلايل مختلفی که در اين رساله بررسی خواهند شد، کمتر به عنوان انديشمندان عصر روشنگری مطرح شده‌اند؛ در حاليکه می‌توان برای نظام فلسفی آنها جايگاه جديدی در نسبت با آرمان‌های روشنگری قائل شد. برای حفظ فضای فکری اين دوره و درک بهتر جايگاه اين فيلسوفان در بررسی آثار آنها از همان روش تحقيقی استفاده شده است که فيلسوفان روشنگری به ما می‌آموزند. يعنی روشی درون‌باش که بدون تکيه به امر متعالی هسته‌ی مساله‌ی مورد تحقيق را موشکافی می‌کند و در اين بررسی از شيوه‌ی تجزيه و ترکيب بهره می‌برد. در پايان رساله روشن خواهد شد که فيلسوفان مورد بررسی چگونه در سه شاخه‌ی شناخت، دين و تاريخ موضع خود را نسبت به انديشه‌های عصر روشنگری مشخص کرده‌اند.