جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

وصیت، یکی از سنت‌های پسندیده ای است که قبل از اسلام در میان اعراب رواج داشت؛ پس از ظهور اسلام نیز با توجه به تأکیدهای قرآن در خصوص وصیت و نصیحت، این سنت ادامه یافت. مفهوم وصیت در عصر اسلامی تحول ویژه‌ای یافت، و با توجه به نظام جدیدی که بر جامعه حاکم شده بود، موضوعاتی که در وصیت های دوره‌ی پیش مورد اهمیت بود، تغییر کرد و به جای آن مفاهیم جدیدی در وصایا شکل گرفت. به طوری که نمی‌توان وصیت این دوره را با دوره‌ی قبل کاملاً مشابه دانست. پس از ظهور اسلام،اعراب، به شدت، تحت تأثیر وحی و اسلوب بیانی آن قرار گرفتند. در وصیت های دوره‌ی اسلامی به‌ویژه دور‌ی پیامبر(ص) و خلفای راشدین، کاربرد آیات قرآن، نمود خاصی دارد. رفته رفته موضوعات دینی و اخلاقی که در وصیت‌های پیامبر(ص) و خلفای راشدین، از مهم‌ترین موضوعات مطروحه بود، در دوره‌ی اموی، جای خود را به مسایل سیاسی داده و می‌توان گفت، وصیت در دوره‌ی اموی از جنبه‌ی دینی و تربیتی خود دور و به مسایل دنیوی و سیاسی نزدیک شد. در این دوره، وصیت نامه‌ی خلفا، به منزله‌ی عهدنامه‌ی حکومتی است که در آن خلیفه‌، جانشین پس از خود را معین نموده و مردم را ملزم می‌دارد که از وصیت وی پیروی نمایند.

گفتمان کاوی به مثابه یک روش تحقیق در علوم مختلف انسانی در صدد بازگو کردن‌ و نشان‌ دادن‌ معانی‌ نهفته‌ در متن‌ است. در این روش محقق برآن‌ است که رابطه بین مولف، متن و خواننده را نشان دهد. با مطالعه بر روی زبان روشن می گردد که عوامل متعددی در شکل گیری پیام کلام موثرند، برخی از این عوامل درون متنی و برخی دیگر برون متنی است. این روش بر عوامل برون متنی تاکید ویژه ای دارد. مولفه های اصلی گفتمان کاوی عبارت اند از: تحلیل زبانی متن، بررسی انسجام متن، بررسی بافت متن، بررسی روابط بینامتنی، معنای مرکزی متن، و نگاه به کارکرد متن. گفتمان، معنا یا دال مرکزی نهفته در متن و گفتمان کاوی، مبتنی بر توجه هماهنگ به همه عوامل شکل دهنده پیام است. بر این اساس در پژوهش حاضر، از گفتمان کاوی به مثابه یک روش تحقیق برای دست یابی به موضوع تحقیق یا همان «گفتمان تربیتی امامت» در اندیشه شیعه، استفاده شده است.نظام تربیتى مجموعه گزاره‏ها و اندیشه‏هاى منظم و سازمان یافته درباره تربیت است. هریک از نظامهای تربیتی اهداف خاصی را مدنظر دارند و بر تئوری و شیوه عملکرد تربیتی ارائه شده توسط آنها، گفتمان خاصی حاکم است. سازوکارهای تربیت و اینکه چگونه تربیت پذیری رخ می دهد، نحوه برقراری ارتباط و چگونگی قرار گرفتن در معرض آن، از جمله موارد مهم قابل بررسی در هر گفتمان است. در این پژوهش تلاش شده، گفتمان تربیتی امامت، از متون حدیثی استخراج شود. این گفتمان در واقع روح حاکم بر کل سیره و شیوه های ائمه اطهار علیهم السلام است. گفتمان تربیتی امامت دارای چند واژه کلیدی و مفهوم اصلی است: الفبا و زبان تجلی این گفتمان «ولایت» است. کانون، منشأ، و هسته مرکزی تلألو این گفتمان «محبت امام به انسان ها» است. مولفه مرکزی و محوری این گفتمان که همه مولفه های تربیتی آن را دربرمی گیرد «خروج از ظلمات به نور» است؛ و روح و قانون حاکم بر این گفتمان که در تمام مولفه های تربیتی آن صادق است «حرکت ظاهر- باطن- ظاهر درونی شده» است. همچنین، گفتمان تربیتی امامت بر اساس مولفه های تشکیل دهنده آن، یک شبکه گفتمانی را تشکیل می دهد که اجزای آن به صورت پویا از جهات مختلف با هم مرتبط اند و تشابک دلالی دارند. پذیرش ولایت الهی سبب تحقق و نتیجه دادن تمام مولفه های تربیتی گفتمان امامت می گردد. بنابراین، باطن تمامی خوبیها ولایت الهی و باطن تمامی بدیها ولایت طاغوت است. نتیجه گفتمان تربیتی امامت، پرورش انسانی الهی است که نه در ظاهر می ماند و نه از آن عدول می کند، بلکه هم ظاهر را حفظ می کند و هم از آن به باطن گذر می کند. ایجاد تعادل در جامعه، اجرای عدالت و قدم نهادن در صراط مستقیم از اثرات تحققاین گفتمان است.

ولایت و خلافت الهیه انسان از مسائل معرفتی مهمی است که می‌تواند از زوایای گوناگون مورد بررسی قرار گیرد. این رساله متکفل انجام چالش‌هایی مبنا نما در زمینه‌ی نظرات و دیدگاه‌های علامه طباطبایی(ره) و حضرت امام(ره) پیرامون این موضوع است.خلافت الهیه براساس مراتب تجلیات و فیوضات صفات الهیه در حضراتی نظیر حضرت ذات و حضرت احدیت و حضرت واحدیت و... ظاهر می‌گردد و والاترین مرتبه‌ی آن در حقیقت محمدیه جلوه‌گر می‌شود. سریان خلافت الهیه در قوس نزول سبب تجلی این خلافت در همه‌ی عوالم کلیه وجود می‌گردد. شناخت مسائلی نظیر مراتب کمال انسان و مراتب فناء و اسفار اربعه، مسئله‌ی خلافت انسان کامل در قوس صعود را تبیین می‌کند. توجه به اشتمال انسان کامل بر همه‌ی عوالم وجود و توجه به سایر ویژگی‌ها و مقامات وی، ثابت می‌کند که جانشینی خدا نه‌تنها در زمین بلکه در همه‌ی عوالم به انسان کامل و عین ثابت او که مظهر اسم اعظم‌الله است، منتقل می‌شود.باطن امامت و نبوت نیز همان ولایت و خلافت الهیه است

کتاب «الله شناسی جلد ۲» تالیف محمد حسین حسینی طهرانی، مباحثی است که علامه طهرانی در باب توحید و شناخت خداوند مطرح کرده است. مولف در مقدمه کتاب خود می نویسد: اصل این مباحث، یک دوره تفسیر آیه مبارکه: «الله نورالسموات و الارض» است که تا «و الله بکل شیء علیم» در ضمن ابحاثی مذاکره و تحریر شده است. در این مباحث از مساله توحید ذاتی و اسمایی و افعالی ذات مقدس حضرت حق، و کیفیت پیدایش عالم آفرینش، و ربط حادث به قدیم، و نزول نور وجود در مظاهر امکان، و حقیقت ولایت و ربط موجودات به ذات باری تعالی، و لقا الله و وصول به ذات مقدس او به فنا و اندکاک هستی مجازی عاریه ای در وجود مطلق و هستی اصیل و حقیقی، بحث می گردد. این جلد از کتاب شامل مباحث زیر است: مبحث‌ 13 تا 15: منکرین‌ لقاء خدا، زیان‌ بارترین‌ مردمند؛ مبحث 16 تا 18: طرق‌ مختلف «الله‌ شناسی» غیر از طریق‌ «لقاء الله‌» همگی کج‌ و معوج‌ و تاریک‌ است‌؛ مبحث‌ 19 و 20: منطق‌ قرآن‌ هر گونه‌ وجود و آثار وجود را در خدا حصر می کند؛ مبحث‌ 21 تا 24: معنی تشخّص‌ وجود: لا هُوَ إلاّ هُو؛ رسالة‌ الحاقیّه‌: ردّ کتاب‌ «الاخبار الدّخیلة‌» راجع‌ به‌ توقیع‌ وارد در ماه‌ رجب‌ است.