جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ین کتاب اولین بار در سال 1973 منتشر شد و خود را به عنوان منبعی معتبر برای علاقه مندان به ایده های گورجیف و رویکرد او به کار عملی روی خود تثبیت کرد. تغییرات بزرگی در ربع قرن پس از مرگ جورج ایوانوویچ گورجیف رخ داده است، با این حال بسیاری از رازهایی که او را در طول زندگی اش احاطه کرده بود، باقی مانده است. این کتاب تقاضا برای "شنیدن" صدای واقعی و دستورالعمل های مستقیم او را برآورده می کند. - در قالب گفتگو بین گورجیف و شاگردانش. اینکه اصلا سخنرانی ها وجود دارد به خاطر چند دانش آموز است که - با قدرت حافظه حیرت انگیز و در بیشتر موارد کاملا بدون اطلاع گورجیف - توانسته اند آنچه را که پس از آن شنیده بودند، چه در دوران پرتنش و دشوار دوران خود، بنویسند. فرار از روسیه انقلابی، یا در موسسه توسعه هماهنگ انسان در نزدیکی پاریس، یا در هنگام بازدید از دانش آموزان آمریکایی در نیویورک و جاهای دیگر. بعد از سخنرانی‌های سال‌های 1917-1933، شرح گفت‌وگو با گورجیف به نام «نگاه‌های اجمالی حقیقت» که توسط یکی از دانش‌آموزان مسکو در سال 1914 نوشته شده و کلمات قصار گورجیف که قبلا بر روی دیوارهای خانه مطالعه در موسسه حک شده بود آمده که کتاب را پایان می دهد.

«جورج ایوانویچ گورجیف» نویسندة کتاب حاضر، در سال 1866 م در شهر «الکساندروپل» در منطقه‌ای در امپراطوری سزاری به دنیا آمد. او در جست‌وجوی دانش و معرفتی که به امکانات نهان مردم و جایگاهش در عالم بپردازد، سفرهای بسیاری کرد و در سال ۱۹۲۲م نهاد تکامل هماهنگ مردم را در کاخِ «دو پریوه درفونتن بلو ـ آوون» نزدیک پاریس بنیاد گذاشت. نوشته‌های گورجیف سه سلسله دارد که کتاب حاضر سلسلة اول: سه کتاب با نام «نقد عینی و بی‌طرفانة زندگی مردم» یا «قصه‌های بلزباب برای نوه‌اش» است. او در این کتاب بینش خود را از هدف و مقصود زندگی مردمی در طرح گسترده کیهان‌شناسی آشکار شدن زندگی در عالم سطوح زندگی به تصویر می‌کشد و نقدی از خشونت و گمراهی در فرهنگ مردم و نیروی بالقوه تکامل را به نمایش می‌گذارد.

ترجمه ماشینی: دیوید مناشری تاریخچه نظام آموزشی ایران را از عزیمت دو دانشجوی ایرانی اول به اروپا در سال 1811، تا تأسیس دانشگاه تهران در سال 1935، تا تغییر سیاست‌های آموزشی در زمان آیت‌الله خمینی دنبال می‌کند. مناشری با انجام این کار، تاریخ سیاسی و اجتماعی گسترده تر مبارزه برای کنترل آموزش بین علما، یا نخبگان مذهبی، و دولت را شرح می دهد.

«جورج ایوانویچ گورجیف» نویسندة کتاب حاضر، در سال 1866 م در شهر «الکساندروپل» در منطقه‌ای در امپراطوری سزاری به دنیا آمد. او در جست‌وجوی دانش و معرفتی که به امکانات نهان مردم و جایگاهش در عالم بپردازد، سفرهای بسیاری کرد و در سال ۱۹۲۲م نهاد تکامل هماهنگ مردم را در کاخِ «دو پریوه درفونتن بلو ـ آوون» نزدیک پاریس بنیاد گذاشت. نوشته‌های گورجیف سه سلسله دارد که کتاب حاضر سلسلة اول: سه کتاب با نام «نقد عینی و بی‌طرفانة زندگی مردم» یا «قصه‌های بلزباب برای نوه‌اش» است. او در این کتاب بینش خود را از هدف و مقصود زندگی مردمی در طرح گسترده کیهان‌شناسی آشکار شدن زندگی در عالم سطوح زندگی به تصویر می‌کشد و نقدی از خشونت و گمراهی در فرهنگ مردم و نیروی بالقوه تکامل را به نمایش می‌گذارد.

ترجمه ماشینی: شکل زندگی ویتگنشتاین رابطه پیچیده بین زبان و زندگی را در سراسر آثار لودویگ ویتگنشتاین آشکار می کند. دیوید کیشیک با تکیه بر کل مجموعه نوشته های خود، با در نظر گرفتن مفهوم شکل زندگی به عنوان مرکز محو آن، دیدگاهی تلفیقی از اندیشه در حال تکامل ویتگنشتاین ارائه می دهد. این کتاب از این ایده که "تصور زبان به معنای تصور شکلی از زندگی است" سرچشمه می گیرد تا اولین گزارش جامع از فلسفه ویتگنشتاین را در روح موج جدیدی از تفاسیر ارائه دهد که توسط استنلی کاول، کورا پیشگام بود. دیاموند و جیمز کنانت همچنین کمکی فریبنده به گفتمان رو به رشدی است که حول موضوع زندگی می چرخد، که توسط کار اخیر جورجیو آگامبن رهبری می شود. کیشیک با ایستادن در آستانه بین سنت‌های فلسفی تحلیلی و قاره‌ای نشان می‌دهد که چگونه فلسفه زبان ویتگنشتاین به فلسفه جدیدی از زندگی اشاره می‌کند و از این طریق سهمی بی‌نظیر در اندیشه اخلاقی و سیاسی ما دارد.

بین اکنون و گذشته، دیدارپذیری و نادیدارپذیری، احساس و ایده، ارتعاشی در کار است—مرلو-پونتی فیلسوف چنین می‌اندیشد. شعر مالارمه، نقاشی سزان، نثر پروست و موسیقی دبوسی در معرض پدیده‌شناسی مرلو-پونتی، چشم‌انداز تازه‌ای از تلقی ما از هنر را رقم می‌زنند. آثار این هنرمندان—به‌مصداق سکوت در شعر، عمق در نقاشی، خاطره در ادبیات و ریتم در موسیقی—با دو مضمون عمده مرلو-پونتی متاخر، یعنی «رابطه بدن و جهان» و «فرایند بیان» محک می‌خورند. ریتم تفکر نه درباره فلسفه است و نه درباره هنر، بلکه به بحث از قلمرویی می‌پردازد که این دو در آن به ارتعاش درمی‌آیند.

با وقوع انقلاب اسلامی، روحانیت نقش خود را در حدوث انقلاب بسیار برجسته و متمایز نشان داد؛ اما بعد از انقلاب، بررسی سازوکارهای تعامل مطلوب حوزة علمیه با سازمان ها، ازجمله رسانه ملی آنچنان که شایسته بوده، به صورت جدی مدنظر واقع نشده است. روحانیان به صورت انفرادی با رسانه ملی تعامل داشته اند، ولی این تعامل سازمان یافته نبوده و به همین سبب، مشکلاتی را به وجود آورده است. این پژوهش به دنبال تبیین الگوی تعامل رسانه ملی با معاونت تبلیغ حوزه های علمیه از منظر رهبر معظم انقلاب است. جهت گیری پژوهش حاضر کاربردی است و در زمره پژوهش های «کیفی» قرار دارد و از میان انواع راهبردهای پژوهش کیفی، راهبرد «نظریه پردازی داده بنیاد نظام مند» را انتخاب کرده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد ارتباط سازمانی میان رسانه ملی و حوزة علمیه مقوله ای محوری است و جلوگیری از ورود کارشناسان دینی کم سواد یکی از عوامل علّی؛ نهادینه سازی ایمان کارکنان رسانه ملی جزو عوامل زمینه ای؛ فقدان تعامل فکری گروهی یکی از عوامل مداخله گر؛ و سیاست گذاری آموزشی، تبلیغی، فرهنگی راهبردی تعاملی است که منجر به پیامدهایی، از جمله تبیین حقیقت دین همراه با هنر می گردد.

شروع بحران جهانی کرونا با ابعاد گوناگون و نحوه مواجهه دولت ها و سازمان ها با این پدیده بحرانی غافلگیرکننده، به میدانی برای آزمون کارآمدی سبک مدیریت در این بحران تبدیل شد. عملکرد حوزة علمیه در شرایط ملتهب حاکم بر جامعه که از سوی جریان معارض با حاکمیت اسلام و انقلاب، متهم به شروع و شیوع این بیماری شده بود، مبتنی بر شناخت صحنه جنگ ترکیبی و ادراکی پیچیده در مدیریت بحران است. پژوهش حاضر با روش «پدیدارشناسی توصیفی» به دنبال شناسایی تأثیر مؤلفه های هوش سازمانی حوزة علمیه در مدیریت بحران کروناست. برای اندازه گیری هوش سازمانی از الگوی «هفت بعدی» آلبرخت، و برای مدیریت بحران الگوی چهارمرحله ای «بحران» مبنا قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که رابطه معناداری بین هوش سازمانی حوزه علمیه و مدیریت بحران کرونا وجود دارد. علاوه بر این، هوش سازمانی مطابق بررسی های حاصل از روش های آمیخته، از مؤلفه هایی به ترتیب اولویتی ذیل برخوردار است: سرنوشت مشترک، جرئت و شهامت، بینش راهبردی، اتحاد و توافق، فشار عملکرد، کاربرد دانش، تمایل به تغییر. اضافه بر هفت مؤلفه رصد شده، «معنویت» نیز فرا مؤلفه مهم هوش سازمانی حوزة علمیه در مدیریت بحران کرونا بوده است.