جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

برهان صدّیقین از مهم‌ترین براهین اثبات وجود خدا در فلسفه و کلام اسلامی به‌شمار می‌آید که تاکنون تقریرهای گوناگونی از آن ارائه شده است. یکی از مشهورترین تقریرهای آن، تقریری است که می‌توان آن را برهان صدّیقین «مجموع ممکنات» نامید. پس از طرح این برهان از سوی ابن‌سینا، برهان مزبور به بسیاری از آثار متکلّمان مسلمان نیز راه یافت و در اثر بازگفت و بازتقریرهای آنان دچار تحوّلات و تطوّراتی شایان‌توجّه شد. در عین حال، بعضی دیگر از متکلّمان و حکما، تقریر مزبور از برهان صدّیقین را به دلیل ناتمام بودنِ استدلال مطرح در آن برای ابطال تسلسل، تقریری نامعتبر ارزیابی کردند. متکلّمان امامی و اشعری در دفاع از برهان «مجموع ممکنات» تلاش نمودند با پیدا کردن راه‌حلّی به اصلاح و بازسازی آن بپردازند. این تلاش‌ها به ارائۀ صورت‌هایی معتبر و مقبول از برهان «مجموع ممکنات» انجامید و اعتباری دوباره به این تقریر خاصّ مهم از برهان صدیقین بخشید.

اگرچه در تاریخ ادیان، موضوعات اعتقادی متعددی همواره مورد بحث بوده است، آنچه در این میان به کانون مرکزی ادیان، یعنی اندیشه خداباوری، مربوط می‌شود بیشترین اهمیت را داشته است. اینکه هر یک از ادیان، در نهایت چه تصویری از خداوند را ارائه نموده، پیوسته از مهم‌ترین مباحث در میان دانشمندان دینی بوده است. خوانندگان حتماً با میراث سترگ تشیع در زمینهٔ مباحث خداشناسی آشنا هستند و نیک می‌دانند که آثار بسیاری از متکلمان و حتی محدثان بزرگ شیعه مشحون از مباحث و احادیثی است که نشان‌دهندهٔ درک پیشوایان مذهب تشیع از وجود و حضور خداوند در هستی است. با وجود چنین میراث ارجمندی در زمینهٔ خداشناسی، جای اثر پژوهشیِ جامع و مفصّلی که به بررسی و گزارش پیشینه و تحولات برهان‌های مختلف خداشناسی بپردازد خالی بود. اکنون این خلاء تا حدود بسیار زیادی به‌سبب انتشار پژوهش کلانی در دو جلد زیر عنوان «تاریخ برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام امامیّه» نوشتهٔ دکتر حمید عطائی نظری پر شده است. واقعیت این است که بخش بسیار قابل توجهی از میراث ارزشمند فلسفی و کلامی مسلمانان به بحث دربارهٔ برهان‌های اثبات وجود خدا اختصاص یافته است و حکما و متکلمان در طرح براهین گوناگون خداشناسی و تأیید و تحکیم آنها سعی فراوانی نموده‌اند. در حالی‌که پیش از این، آثار فیلسوفان و برهان‌های خداشناسیِ مورد توجّه و اهتمام آنها تا حدودی کاویده و بررسی شده است، نگاشته‌های کلامی متکلمان مسلمان و دلایل آنان برای اثبات وجود خدا تا کنون به نحو شایسته و فراگیری بررسی و تحقیق نشده و گزارشی مبسوط از تاریخ و تحولات برهان‌های خداشناسی در ادوار مختلف کلام اسلامی و امامی نیز فراهم نیامده است. حال اما، با انتشار کتاب «تاریخ برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام امامیّه (از مکتب بغداد تا مکتب اصفهان)» تا حدود زیادی این نقیصه جبران شده است. در این اثر برای نخستین بار، تاریخ و پیشینه و تطورات و انواع مختلف صورت‌بندی‌ها یا تقریرهای برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام اسلامی تبیین گردیده و تقریرهای ابتکاری متکلمان امامی از براهین خداشناسی نیز بازشناسی و معرّفی شده است. از این رو می‌توان کتاب مزبور را به منزلهٔ شناسنامه و سند تحوّلات برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام اسلامی و امامی قلمداد نمود. نویسنده در این نگاشته به تبیین استدلال‌های مطرح در آثار کلامی امامیّه و معتزله و اشاعره برای اثبات وجود خداوند و نیز گزارش مبسوط تطوّرات تاریخی این استدلال‌ها پرداخته است. بدین منظور، بخش اثبات وجود خداوند در نگاشته‌های کلامی متکلّمان امامی از قرن چهارم تا یازدهم هجری، از حیث طرح مقدّمات و مسائل و دیدگاه‌ها، نحوهٔ تقریر براهین، و همچنین استفاده از مبانی و اصطلاحات و قواعد مختلف بررسی و همسنجی شده است تا تحوّلات گوناگون در این زمینه‌ها شناسایی و تبیین گردد. با توجّه به حجم ودامنهٔ مطالب وگسترهٔ مسائل و موضوعات، کتاب «تاریخ برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام امامیّه» را باید گسترده‌ترین پژوهشِ تاکنون نشریافته در خصوص سرگذشت براهین اثبات وجود خدا در تاریخ کلام اسلامی و امامی به‌شمار آورد. کتاب «تاریخ برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام امامیّه» از هفت فصل تشکیل شده است که به ترتیب عبارتند از: مقدمات، برهان حدوث و قِدَم، برهان حدوث صفات، برهان نظم، برهان امکان صفات، برهان امکان و وجوب، برهان صدیقین. مهم‌ترین مسائل و موضوعات مطرح در هر یک از این فصول به شرح زیر است: در فصل نخست (مقدمات) به تعریف و دسته‌بندی گرایش‌ها و ادوار و مکاتب کلامی امامیه از قبیل گرایش‌های کلامی نقلی، کلام عقلی، کلام جدلی، کلام فلسفی، و نیز ادوار کلام معتزلی و کلام فلسفی امامیه، و مکاتب شکل‌گرفته در این ادوار از جمله، مکاتب بغداد متقدّم (مکتب شیخ مفید) و بغداد متأخّر (مکتب شریف مرتضی)، و مکاتب حلّهٔ متقدّم (مکتب حمّصی رازی) و حلّهٔ متأخّر (مکتب خواجه نصیرالدین طوسی و علامه حلی) و … پرداخته شده است. در فصل دوم (برهان حدوث و قِدَم) به تعریف اصطلاحات اساسی در تقریر این برهان یعنی مفاهیمی نظیر مُحدَث، قدیم، جوهر، عرض، جسم، معنی، اکوان و … اشاره شده است. در ادامه، تقریرهای گوناگون متکلّمان امامی از برهان حدوث و قدم در چند بخش، زیر عناوین: «برهان حدوث و قِدَم در کلام نقلی امامیّه»، «برهان حدوث و قِدَم در دورهٔ کلام معتزلیِ امامیّه»، «برهان حدوث و قِدَم در دورهٔ کلام معتزلی _ فلسفی امامیّه»، «برهان حدوث و قِدَم در دورهٔ کلام فلسفی امامیّه (مکتب فیّاض لاهیجی)» به تفصیل مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در فصل سوم (برهان حدوث صفات) تقریرهای مختلف برهان حدوث صفات در کلام اسلامی و آراء شخصیت‌هایی چون ابوالحسن اشعری، ماتریدی، قاضی عبدالجبار معتزلی، محقق حلی، فیض کاشانی در خصوص این برهان گزارش شده است. در فصل چهارم (برهان نظم) تقریر متکلّمانی چون ابوالحسن اشعری، تفتازانی، کلینی، شیخ صدوق، فیض کاشانی، علامه مجلسی و … از این برهان طرح و بررسی شده است. در فصل پنجم (برهان امکان صفات) استدلالی کمترشناخته شده در مطالعات کلامی به نام «برهان امکان صفات یا تخصیص» به‌تفصیل بازشناسی و تعریف شده و تقریرهای مختلف آن در کلام اسلامی گزارش و همسنجی شده است. در فصل ششم (برهان امکان و وجوب) ابتدا به تعریف این برهان، پیشینهٔ آن و مباحث فلسفی و منطقی بنیادینی نظیر تمایز وجود از ماهیت، تلازم شیئیت با وجود، تقسیم موجودات به ممکن‌الوجود و واجب‌الوجود، و استحالهٔ دور و تسلسل پرداخته شده است. سپس در بخش دیگری از این فصل، تقریرهای مختلف برهان امکان و وجوب در کلام فلسفی اشعری و نیز کلام امامیه گزارش و تشریح گردیده است. در فصل هفتم (برهان صدیقین) مباحثی همچون تعریف برهان صدّیقین و جایگاه آن در فلسفهٔ ابن‌سینا و همچنین مقایسهٔ آن با براهین «حدوث و قدم» و «امکان و وجوب» موضوع بحث قرار گرفته است. بازشناسی و معرّفی تقریرهای ابتکاری متکلّمان امامی از برهان صدّیقین به‌ویژه دو تقریر نوآورانهٔ نصیرالدین طوسی و نصیرالدین کاشانی حلّی از این برهان، از دیگر مباحث مهمّ و شایان‌توجّه مطرح در این فصل است. نویسنده در پایان هر فصل، خلاصه‌ای از مهمترین مباحث و تقریرهای معرّفی‌شده از هر یک از برهان‌های اثبات وجود خدا را نیز فراهم آورده است که این امر موجب تسهیل مطالعهٔ خوانندگان و دستیابی آسان آنان به مطالب و نتایج مطرح در یکایک فصول کتاب می‌شود. گفتنی است که کتاب «تاریخ برهان‌های اثبات وجود خدا در کلام امامیّه (از مکتب بغداد تا مکتب اصفهان)» به قلم دکتر حمید عطائی نظری (عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی) در دو جلد (بیش از یک‌هزار و پانصد صفحه) برای نخستین بار در واپسین روزهای سال 1401 از سوی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی و انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان منتشر شده و هم‌اکنون در دسترس علاقه‌مندان قرار دارد.

مسئلۀ اصلی پژوهش حاضر بازشناسی و معرّفی تقریری ابتکاری از برهان صدّیقین برای اثبات وجود خداوند است که از سوی یکی از متکلّمان امامی به نام نصیرالدّین کاشانی حِلّی مطرح گردیده ولی تاکنون مورد توجّه کافی قرار نگرفته است. در این مقاله با بهره‌گیری از روش توصیفی _ تحلیلی تقریر مزبور از برهان صدّیقین معرّفی و بررسی می‌شود. شناسایی استدلال‌های مختلفِ برگرفته از تقریر ابتکاری کاشانی از برهان صدّیقین در تاریخ کلام امامیّه و تبیین دامنۀ اثرگذاری این تقریر بر براهین خداشناسی سایر متکلّمان امامی و نیز نفی انتساب تقریر مذکور به خواجه نصیرالدّین طوسی، از جمله نتایج و یافته‌‌های مقالۀ پیش‌روست.

سلسله مقالاتی که زیر عنوان «اِشارات و تَنبیهات» منتشر می‌شود مجالی است برای طرح و تحریر جستارهای گونه‌گونِ انتقادی و کتابگزارانه و تُراث‌پژوهانه که هر یک از آن جستارها نوشتاری است کوتاه و مستقل در باب موضوعی مشخّص و ممتاز. بخش پنجم از این مقالات مشتمل است بر سه نوشته در باب اهمّیّت و ضرورت و کارکردهای مختلف «نقد علمی». در مقالۀ «محقّقان و محقّق‌نمایان» به تفاوت‌ روش و حاصل کار دو دستۀ متمایز از پژوهشگران اشاره شده است و بر ضرورت تمایز نهادن میان محقّقان واقعی و کسانی که تنها نام «محقّق» را بر خویش دارند تأکید گردیده است. نوشتار «شرافت ادبی و سرقت بی‌ادبانه» در خصوص مسألۀ لزوم حفظ حقوق معنوی محقّقان و مبارزه با انتحال نِکاتی را بازمی‌نماید. در نوشتۀ «اقتراح برای انتقاد» نیز نمونه‌ای از انتقادپذیری و توجّه جدّی به نقد علمی معرّفی شده است.

شناخت صحیح و دقیق معانی اصطلاحات ب هکار رفته در دانش کلام اسلامی یکی از پی شنیازها و مقدّمات ضروری هرگونه مطالعه و تحقیق در متون کلامی است. با توجّه به دگرگون یها و تطوّرات مفهومی بسیاری از اصطلاحات کلامی در ادوار و مکاتب مختلف، بررسی و گزارش تحوّلات معنایی واژگان فنّی دانش کلام در تاریخ این علم از اهمّیّت بسیاری برخوردار در کلام » جوهر « است. در این مقاله، دو معنای اصلی اصطلاح اسلامی تعریف و تبیین م یگردد و تحوّل معنایی اصطلاح مزبور در فرایند گذار کلام اسلامی از گفتمان معتزلی به گفتمان فلسفی بازنموده م یشود.

شناخت صحیح و دقیق معانی اصطلاحات به‌کار رفته در دانش کلام اسلامی یکی از پیش‌نیازها و مقدّمات ضروری هرگونه مطالعه و تحقیق در متون کلامی است. با توجّه به دگرگونی‌ها و تطوّرات مفهومی بسیاری از اصطلاحات کلامی در ادوار و مکاتب مختلف، بررسی و گزارش تحوّلات معنایی واژگان فنّی دانش کلام در تاریخ این علم از اهمّیّت بسیاری برخوردار است. در این مقاله، معانی و تعاریف گوناگون یکی از اصطلاحات رایج علم کلام به نام «اَکوان» شناسایی و معرّفی می‌شود.

در میان برهان‌های خداشناسیِ ارائه­شده در فلسفه و کلام اسلامی «برهان صدّیقین» به سبب ویژگی‌های خاصّ خود جایگاهی منحصر به فرد دارد. این برهان که نخستین‌بار از سوی ابن‌سینا مطرح شد، با اقبال فیلسوفان و متکلّمان پیرو او مواجه شد و شماری از آنان کوشیدند تقریرهایی تازه از آن ارائه کنند. از جمله، خواجه نصیرالدّین طوسی (د: 672 ه‍..ق.) در رسالۀ فصول تقریر تازه و مهمّی از برهان صدّیقین را مطرح کرد که به گواهی برخی از متکلّمان، ابداع وی به‌شمار می‌آید. تقریر تازۀ خواجه­نصیر از برهان صدّیقین و نیز تأثیرها و بازتاب‌های بعدی آن در مکتوبات فلسفی-کلامی تا کنون مورد توجه جدی قرار نگرفته است و بدین‌سبب سهم قابل ملاحظۀ خواجه در تطوّر و تنوّع برهان صدّیقین در فلسفه و کلام اسلامی نادیده انگاشته شده. در پژوهش حاضر، پس از اشاره به تقریرهای متداول برهان صدّیقین در دورۀ محقق طوسی، از رهگذر مقایسۀ تقریر نوآورانۀ وی از برهان صدّیقین، با تقریرهای پیش­گفته، ابعاد ابتکاری تقریر خواجه نشان داده می‌شود. همچنین با تتبّع در نگاشته‌های کلامی امامیّه و اشاعره این نکته ثابت می‌شود که تقریر نوین خواجه با استقبال شایان توجه متکلّمان امامی و اشعری پس از وی روبرو شده است، به‌گونه‌ای که بسیاری از آنان به بازگفت یا ارائۀ تقریرهایی مشابه آن پرداخته‌اند.

اصطلاح «مَعنیٰ» یکی از اصطلاحات فنّی بسیار مهمّ و کلیدی در کلام قدیم اسلامی به‌شمار می‌آید که در مسائل و مباحث مختلف کلامی فراوان به‌کار رفته است. به‌رغم اهمّیّت و کاربرد وافر این اصطلاح در دانش کلام، معنا و مفهوم آن با ابهام و پوشیدگی بسیاری همراه بوده است و چیستی معنای حقیقی آن نزد متکلّمان متقدّم به پرسشی بحث‌برانگیز و مناقشه‌آمیز در تحقیقات کلامی معاصر بدل شده است. در پاسخ به این پرسش، تاکنون مقالات و جستارهای شایان توجّهی نشر یافته است و آراء و نظریّات گوناگونی در باب معنای اصطلاح «مَعنیٰ» پیش‌ نهاده شده. در نوشتار حاضر، ضمن مروری موجز بر پژوهش‌های پیشین در این مسئله، نِکاتی در خصوص مفهوم این اصطلاح ایراد می‌شود و سپس ادلّۀ باورمندان به نظریّۀ معانی و اشکالات ناقدان بر آن تبیین و بررسی می‌گردد.

بخشی از میراث علمی ارزشمند بازمانده از خواجه نصیرالدّین طوسی (د: 672 ه‍.ق.)، حکیم شهیر شیعیِ امامی، مکاتبات علمی وی در زمینه‌های گوناگون با دانشمندان مذاهب مختلف است. از جملۀ این مکاتبات، رساله‌هایی است که نصیرالدّین طوسی و نجم‌الدّین کاتبی دربارۀ تقریری از برهان صدّیقین برای اثبات وجود خدا به یکدیگر نوشته‌اند و در آنها بر سر اعتبار این نوع تقریر از برهان صدّیقین و نیز ادلّۀ اقامه‌شده بر استحالۀ تسلسل گفت‌وگو کرده‌اند. از این مکاتبات فلسفی دو تحریر، یکی اصلی و دیگری تلفیقی، برجامانده است که از تحریر اصلی آن تاکنون سه ویراست و از تحریر تلفیقی آن یک ویراست ارائه شده است. در نوشتار حاضر نخست مضمون و مسائل اصلی مطرح در این مکاتبات گزارش شده است و سپس دو تحریر اصلی و تلفیقی بازمانده از آنها با تکیه بر مهمترین نسخه‌های شناخته‌شده از این مکاتبات معرّفی گردیده. همچُنین، چهار ویراستِ ارائه‌شده از مکاتبات طوسی و کاتبی شناسانده و جداگانه ارزیابی شده است. این بررسی و ارزیابی نشان می‌دهد که هر چهار تصحیح تاکنون به‌طبع رسیده از این مکاتبات ویراست‌هایی مغلوط و غیر انتقادی و نامعتبر است و بنابراین ضرورت دارد مکاتبات مزبور بر اساس دست‌نوشت‌های کهن موجود بار دیگر از نو با اسلوب علمی و انتقادی تصحیح و منتشر شود.

کتاب «ساختار علّیت مخلوق بر اساس دیدگاه ابوالحسن اشعری» برگردانی است فارسی از مقاله‌ای به قلم ریچارد ام. فرانک، یکی از برجسته‌ترین محقّقان غربی در حوزۀ کلام اسلامی، که به بررسی دیدگاه ابوالحسن اشعری در کتاب اللُّمَع در خصوص نقش و نحوۀ علّیّت انسان در صدور افعالش می‌پردازد. در نوشتار پیش‌رو، نخست آثار مهمّ فرانک در زمینۀ کلام اشعری و معتزلی به‌اختصار معرّفی شده است و به اهمّیّت پژوهش‌های وی در این عرصه اشارت رفته و سپس ترجمۀ فارسی به طبع رسیده از مقالۀ مزبور در معرض نقد و سنجش قرار گرفته است. این جستار انتقادی نشان می‌دهد که ترجمۀ یادشده، گذشته از آشفتگی‌های ظاهریِ ناظر به نحوۀ چاپ کتاب، با اشکالات و نقائص چندگانه و چندگونۀ چشمگیری همراه است که از آن جمله است: خطاهای فاحش در خوانش و نگارش اسامی و عبارات، ترجمه‌های نادرست، گزینش معادل‌های مغلوط یا مرجوح‌، اغلاط املایی و حروف‌نگاشتی قابل‌توجّه، حذف و سقط‌های پر شمارِ خُرد و کلان، و سهوها و سهل‌انگاری‌ها در استفاده از نشانه‌های ویرایشی و نگارشی.