جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بخش بزرگی از قران مجید به حکایت داستان هایی اختصاص یافته که خداوند متعال از آن داستان ها به «قصه» و «بیان» و «موعظه» تعبیر می فرماید و این رشته «قصص و مواعظ» که از دوران آدم (ع) تا زمان حضرت خاتم صلی الله علیه و اله و سلم امتداد دارد همه در مقام تذکر و پند و اندرز و عبرت اندوزی و تنبه خواننده دل آگاه است و قران خود مکرر بدین مساله تصریح می فرماید. مثلا در آیه های 176 سوره اعراف و 120 سوره هود و111 سوره یوسف و 34 سوره نور چنین می گوید: «و بر ایشان خوان قصه هایی که در قران به تو فرستادند و مثلها که تو را در آن شنوانیدند، تا مگر ایشان در اندیشند.» «... و همه که بر تو می خوانیم از خبر های پیغامبران، آن است که دل تو را از تنگی و ضعف و اندوه با جای می آوریم و بر جای نمی داریم و در این مقام که به تو فرستادیم، همه راستی آمد و درستی و پندی و یادگاری گرویدن را.» در قصه های ایشان عبرتی است و پند دادنی خردمندان و خداوندان مغز را ، این حدیث نه فراساخته و نهاده است، لکن استوار داشتن و راست گوی گرفتن تورات و انجیل است از این پیش... و رهنمونی و بخشایش ایشان را که می گروند.»

بلاغت، که در زبان فارسی برای مفهوم آن گاه خود همین لفظ و گاه کلمات مفردو مرکب چون شیوایی و رسایی و سخن دانی و زبان آوری و شیرین سخنی و چیره زبانی به کار می رود، یکی از فنون اصلی و مهم ادب گفتاری و نوشتاری است و، در فرهنگ و تمدن قرون وسطایی زبان های لاتینی و یونانی،سومین «هنر» از هنر های هفت گانه ای است که درمدارس عالی تدریس می شده است . هیچ شک نیست که بلاغت، به معنای عام خود،سابقه درازی در فرهنگ و تمدن شرق وغرب دارد؛ النهایه، در شرق، بلاغت به فن یا هنر یا علمی مستقل از مذهب اطلاق می شده است. ولیبه هر صورت، بلغت به ملت یا زبان خاص یا طبقه اجتماعی معینی وابسته نیست؛ هرکه از ادراک صحیح و ذوق سلیم برخوردر باشد و زبان خود را، هر چه باشد،به درستی بداند بلاغت سخن را در آن زبان می یابد.

این کتاب مجموعه ای از 5 رساله از افراد مختلف می باشد و احیای نسخه خطی است. به مقدمه کتاب رجوع کنید.

کتاب «احیاگر حوزه‌ خراسان: گذری بر زندگانی و آثار حقایق‌آموز معارف وحیانی، مربی عالمان، فقیه اهل بیت، میرزا مهدی اصفهانی» با گستره‌‌ای وسیع در پژوهش بر آن است تا شِمایی مناسب از زندگانی و آثار این شخصیت اثرگذار و تاریخ‌ساز عالم تشیع به‌دست دهد. / «احیاگر حوزه خراسان» به اهتمام حسن طالبیان شریف، روح‌الله عربشاهی، محمد عربشاهی و حسین مفید و با مقدمه محمدرضا حکیمی منتشر شده است. محمداسماعیل مدرس غروی ناظر تولید این اثر بوده است./ کتاب حاضر، پژوهشی است که برای شناساندن شخصیت مهمی چون «میرزا مهدی اصفهانی». / «آیت‌الله میرزا محمدمهدی غروی اصفهانی»، یکی از چهره‌های اثرگذار در جوامع دینی شیعه در عصر ماست. او در حدود 25 سالی که در مشهد اقامت داشت، توانست در فضای فقهی، اعتقادی و اخلاقی آن حوزه تحولی عمیق به وجود آورد. وی از فقهای معاصر شیعه بوده و همه وی را مؤسس مکتب تفکیک یا مکتب معارف خراسان می‌دانند. نام مکتب تفکیک و یا مکتب معارف خراسان بعدها توسط شاگردان او بر روش تدریسش تعلق گرفت./ این کتاب با یک مقدمه، دو بخش، دو پیوست و تعداد زیادی عکس و سند تولید و منتشر شده است. مقدمه‌ کتاب «معارف میرزوی» نام دارد که به قلم استاد محمدرضا حکیمی نوشته شده است. وی در این مقدمه‌ با تفصیل تمام به ضرورت عقل‌ورزی در کلمات رسول خدا (ص) و جانشینان ایشان به‌عنوان حاملان علم الهی پرداخته و مسیرهای دیگر الاهیاتی را ناصواب دانسته است. / بخش نخست کتاب در چهارده فصل به «شرح زندگانی میرزای اصفهانی» اختصاص داده شده است. مراتب بلند تحصیلی او در فقه، اصول، فلسفه، عرفان و نیز مقام والایش در تهذیب نفس را نشان داده و آنچه با حضور او در مشهد رخ داد و حوزه‌ آن شهر را در دو بُعد اصول فقه و فلسفه دگرگون کرده با جزئیات زیاد شرح داده شده است. در این بخش فصلی با عنوان «آموزه‌های تربیتی میرزای اصفهانی» گنجانده شده و از میرزای اصفهانی به‌عنوانی مردی الهی و پرهیزگار نام برده شده است./ «آفاق انوار وحی» عنوان بخش دوم کتاب است که در آن، کتابشناسی مفصلی از آثار میرزای اصفهانی در اختیار خوانندگان قرار داده شده و مروری بر اندیشه‌های وی ـ که ساختاری نظام‌مند در بیان معارف الهی شیعی است ـ در این بخش حاصل شده است. / دو پیوست کتاب به قلم استاد احمد مهدوی‌دامغانی نوشته شده است. مهدوی‌دامغانی در پیوست نخست آنچه را که از میرزای اصفهانی به یاد دارد به روی کاغذ آورده‌ و در پیوست دوم نیز گزارشی از حضور خود در جلسه‌ دفاع یک پایان‌نامه‌ دکتری مرتبط با میرزای اصفهانی که در دانشگاه سوربن به انجام رسیده پیش‌روی خوانندگان قرار داده است.

«شاهدخت و الابتار شهربانو والده معظمه حضرت امام علی بن الحسین السجاد - علیهما السلام: گفتار درباره مادر گرامی و نژاد و شاه زاده حضرت امام علی بن الحسین السجاد علیهما السلام» شهربانو دختر یزدگرد سوم است که به اعتقاد بسیاری از شیعیان وی همسر حسین پسر علی و مادر علی پسر حسین امامان سوم و چهارم شیعه است. بنوشته امیر معزی در دانشنامهٔ ایرانیکا، هیچ یک از تاریخ‌نگاران باستان که به موضوع حمله اعراب به ایران و سرنوشت خانواده ساسانیان پرداخته‌اند، به ارتباط میان یکی از دختران یزدگرد سوم و حسین بن علی اشاره نکرده‌اند. ضمن اینکه ابن سعد و ابن قتیبه مورخ ایرانی قرن سوم هجری مادر علی بن حسین را برده‌ای از اهالی ناحیه سند معرفی کرده‌اند. shahrbanu, Iranica, by Mohammad Ali Amir-Moezzi به نوشته دهخدا پژوهش‌ها نشان داده است که این داستان واقعی نیست و یزدگرد را دختری بنام شهربانو نبوده است. داستان شهربانو در واقع از ربیع الابرار زمخشری و قابوس نامه اخذ شده است.( قابوس‌نامه باب ۲۷ ص ۱۴۴) برای اطلاع بر مآخذ داستان شهربانو رجوع به ربیع الابرار زمخشری و قابوس نامه و مجمل‌التواریخ و القصص شود.( لغت‌نامه دهخدا) علی شریعتی،( تشیع علوی و تشیع صفوی ص ۹۱) مرتضی مطهری، محمدحسین طباطبایی[نیازمند منبع] نیز در صحت داستان ازدواج حسین پسر علی با شهربانو تردید کرده‌اند(خدمات متقابل اسلام و ایران، صص ۱۳۱ تا۱۳۳) و سید جعفر شهیدی به صورت کامل این قضیه را مورد بحث قرار داده و رد کرده است.( کتاب زندگی حسین بن علی اثر دکتر سید جعفر شهیدی چاپ مرکز نشر فرهنگ اسلامی) اما در این میان، استاد احمد مهدوی دامغانی، استاد دانشگاههای تهران و هاروارد، در نوشتاری با عنوان «شاهدخت والا تبار شهربانو والده معظمه حضرت امام علی بن الحسین السجاد - علیهاالسلام» اعتقاد به ازدواج امام سوم شیعیان و شهربانو دختر یزدگرد سوم را تأیید و سیر اشاره به آن را در منابع مختلف از قرن دوم هجری به بعد ارائه می‌کند.