جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

صحبة الرسول صلي‌الله‌عليه‌وآله بين المنقول و المعقول نوشته محمدعلی نجفی، کتابی است به زبان عربی که به موضوع شناخت صحابه پیامبر اکرم(ص) در ادله معقول و منقول پرداخته است. انگیزه نویسنده، رد مغالطاتی در موضوع صحابه است که در رساله شیخ صالح درویش وجود دارد. این کتاب در زمان معاصر در یک جلد منتشر شده است. کتاب دارای یک مقدمه از مؤلف و شش موقف است. بعضی از موقف‌ها دارای زیرمجموعه‌هایی به‌نام مقطع هستند. در مقدمه، مؤلف از انگیزه خود درباره تألیف کتاب می‌گوید: شیخ صالح درویش ضمن رساله‌ای در موضوع فضائل صحابه دست به دامن برخی از مغالطات شدند، این کتاب در جواب دروغ‌پردازی‌های وی تألیف کردم. به امید اینکه سدی باشد در مقابل گزافه‌گویی‌های او و امثال او. نویسنده در ابتدای مباحث کتاب، به معنای صحبة از حیث لغت، اصطلاح و استعمال پرداخته است: صحبة در لغت به معنای همراه و همدم؛ در معنای اصطلاحی به معنای مصاحب و همراه پیامبر اکرم(ص) آمده و در معنای استعمالی به معنای کسی که پیامبر اکرم(ص) را ملاقات کرد و با دین اسلام از دنیا رفت. نویسنده در ادامه آثار همراهی با پیامبر را در مذهب شیعه متذکر می‌شود. سپس به نقد استدلالات شیخ صالح در اثبات فضیلت تمام صحابه می‌پردازد؛ که ازجمله آن‌ها رشادت‌های صحابه در غزوات نبی اکرم(ص) است؛ ایشان ضمن شش موقف به رد این مدعا پرداخته است. نویسنده ادعای اهل سنت مبنی بر عدالت تمام صحابه را به نقد گرفته است و چنین می‌گوید: این اعتقاد با عقل و نقل منافات دارد زیرا در آیات و روایات بعضی از صحابه مدح شده‌اند نه تمام آن‌ها. علاوه بر روایات نبوی، تاریخ نیز گواهی می‌دهد که برخی از صحابه مستحق عدالت نیستند زیرا در بین آن‌ها کسانی بودند که مصداق آیه شریفه «إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا» (حجرات: 6) هستند و یا اینکه برخی از آن‌ها مبتلا به نفاق یا شرب خمر بودند. نویسنده در جهت اثبات مدعای خود مبنی بر اینکه همه صحابه عادل نیستند چه‌بسا در بین آن‌ها کسانی هستند که از جانب خداوند و رسولش مورد مذمت قرار گرفته‌اند طی شش موقف به معرفی برخی از صحابه از زبان قرآن می‌پردازد: موقف اول موقف اول متعلق به شرکت‌کنندگان در جنگ بدر است. این جنگ مرحله‌ای مهم در جهت نشان دادن قدرت مسلمانان در مقابل کفار بود. آیاتی از سوره انفال در درباره این جنگ نازل شده است. در این آیات به‌صراحت بر اکراه و اعتراض بسیاری از صحابه برای شرکت در جنگ بیان شده است؛ ازجمله: نطق دو خلیفه اول بر مخالفت با جنگ؛ ترس و ناتوانی بسیاری از صحابه در ادامه جنگ و اختلافاتی در تقسیم غنائم جنگی و اسرا، حکایت از تزلزل در ایمان بسیاری از صحابه دارد. موقف دوم موقف دوم در مورد جنگ احد است؛ که شیخ صالح تلاش کرده بسیاری از حقایق روشن آن را بیان نکند تا تخلفات و ضعف ایمان صحابه را مخفی کند،‌ آیه 144 سوره آل‌عمران که در مورد احتمال قتل پیامبر اکرم(ص) در جنگ احد نازل شده است، بیان می‌دارد که اگر پیامبر فوت کند یا کشته شود، همه شما به دلیل ضعف ایمان به جاهلیت گذشته خود باز می‌گردید. همچنین آیات دیگری از همین سوره، تصریح بر سست شدن اراده صحابه و عدم فرمان‌بری آنان از فرمان‌ها پیامبر(ص) و فرار آن‌ها از جنگ دارد، که دلالت بر سستی دین صحابه دارد. موقف سوم موقف سوم متعلق به جنگ خندق است، آیاتی از سوره احزاب تصریح ‌دارد بر اینکه وقتی جنگ خندق درگرفت بسیاری از صحابه مورد امتحان قرار گرفته و پا به فرار گذاشتند خداوند دراین‌باره می‌فرماید: ای کسانی که ایمان آورده‌اید! نعمت خدا را بر خود به یادآورید در آن هنگام که لشکرهایی (عظیم) به سراغ شما آمدند ولی ما باد و طوفان سختی بر آنان فرستادیم و لشکریانی که آن‌ها را نمی‌دیدید (و به این وسیله آن‌ها را در هم شکستیم) و خداوند همیشه به آنچه انجام می‌دهید بینا بوده است. (به خاطر بیاورید) زمانی را که آن‌ها از طرف بالا و پایین (شهر) بر شما وارد شدند (و مدینه را محاصره کردند) و زمانی را که چشم‌ها از شدّت وحشت خیره شده و جان‌ها به لب رسیده بود، و گمان‌های گوناگون بدی به خدا می‌بردید. آنجا بود که مؤمنان آزمایش شدند و تکان سختی خوردند!(احزاب: 9-11). همان‌طور که ملاحظه شد؛ این آیات قرآن شاهدی محکم بر این است که برخی از صحابه، به اسلام و پیامبر ایمان نداشتند و منافقانه اسلام خود را ابراز می‌نمودند. موقف چهارم این موقف مربوط به صلح حدیبیه است، که شیخ صالح در کتاب خود تلاش کرده با استفاده از آیاتی از قرآن در ارتباط با صلح حدیبیه، رفعت جایگاه صحابه را به‌طور مطلق اثبات کند. نویسنده ادله‌ای از قرآن و روایات اهل سنت در رد این عقیده که همه صحابه دارای جایگاه رفیع هستند، می‌آورد. موقف پنجم موقف پنجم متعلق به غزوه تبوک است. پیامبر اکرم(ص) لشکری برای جنگ با رومیان آماده کردند. آیاتی از سوره توبه (آیات 38 تا 49) در مورد رفتارها و برخوردهای برخی از اصحاب با این واقعه حکایت از نفاق و کفر آنان دارد،‌ آنجایی که می‌فرماید: ای کسانی که ایمان آورده‌اید، شما را چه شده است که چون به شما گفته می‌شود: در راه خدا (به‌سوی جنگ) حرکت کنید، سنگینی نموده به زمین می‌چسبید؟! آیا به‌جای آخرت به زندگی دنیا خشنود شده‌اید؟ پس (بدانید که) فواید و منافع دنیا در برابر آخرت جز اندکی نیست. اگر (به‌سوی جهاد) حرکت نکنید خداوند شما را به عذابی دردناک، عذاب می‌کند و گروه دیگری را به‌جای شما می‌آورد و شما هیچ ضرری به او نتوانید رساند و خدا بر هر چیزی تواناست... اگر اموالی در دسترس و سفری کوتاه و آسان بود حتماً از تو پیروی می‌کردند و لکن این راه پرمشقت (حضور در میدان جنگ تبوک) بر آن‌ها دور جلوه کرد، و به‌زودی به خدا سوگند می‌خورند که اگر توانایی داشتیم با شما بیرون می‌شدیم. آن‌ها خودشان را (به کفر و دروغشان) هلاک می‌کنند و خدا می‌داند که آن‌ها دروغ‌گویند. موقف ششم این موقف درباره غزوه حنین است،‌ که به دلیل شدت افتضاحی که اصحاب پیامبر ببار آوردند، شیخ صالح از ذکر آن واقعه نیز خودداری کرده تا نفاق برخی صحابه را از چشم مخاطبین نگه دارد. آیاتی از سوره شریفه توبه در مورد این واقعه تصریح ‌دارد در روز حنین در آن هنگام که فزونی جمعیتتان شما را مغرور ساخت، ولی هیچ بدردتان نخورد و زمین بر شما تنگ شد سپس پشت به دشمن کرده،‌ فرار نمودید. درنهایت از صریح آیات قرآن و روایات شریفه در مورد شخصیت صحابه این‌طور استفاده نمی‌شود که آن‌ها افرادی بی‌خطا و عیب بودند کما اینکه شیخ صالح درصدد آن است، بلکه پرواضح است که در بین آن‌ها اشخاصی کافر و منافق وجود داشتند که به آزار پیامبر اکرم(ص) و مؤمنین می‌پرداختند و خطاهای بزرگی از آن‌ها سر می‌زد.

کتاب محاضرات حول دور الصحابة فی النهضة الحسینیة و جواز لعن یزید فی القرآن و السنة توسط محمد جعفر الطبسی به رشته تحریر در آمده است. شک و تردیدی نیست که امت اسلامی در مقابل قیام حضرت سید الشهداء (ع) مسؤول بودند. و بر مسلمین واجب بود که حول نصرت و یاری حضرت سید الشهداء (ع) اقدام نمودند. به دلیل اینکه ایشان برای احیای دین جدشان پیامبر اسلام (ص) و احیای امر بمعروف و نهی از منکر قیام نمودند. و منکر در عصر حضرت سید الشهداء (ع) وجود بنی امیه و استهزای دین و احکام اسلامی و رسول اعظم (ص) توسط آنان بود. پس بر امت اسلامی دفاع از حیثیت و محدوده اسلام و قرآن لازم بود. مؤلف این اثر درصدد است تا به بیان نقش اصحاب رسول الله (ص) هنگام خروج امام بسوی عراق یا کوفه در منطقه حجاز یا در مناطق و اماکن دیگری بودند و سید شباب اهل الجنة (ع) را یاری نکردند و مهمتر از آن بعضی از این اصحاب امور و اوضاع را برای مرتکب شدن یزید آن جرائم و منکرات که مثل آن در تاریخ انسانیت نبوده است، هدایت نمودند. این کتاب شامل مقدمه و ده مطلب می باشد. به ترتیب مطالب عبارتند از: جواز لعن کردن یزید از خلال قرآن کریم، کلام احمد بن حنبل پیرامون لعن کردن یزید، وقفه کوتاه با ذهبی، جواز لعن کردن یزید در روایات، لعن کردن یزید در کلمات اعلام، کفر یزید، تارک الصلاة بودن یزید و معتاد به خمر و شراب بودن او، یزید در نظر صحابه و تابعین، سؤال از ذهبی، چه کسی احتمال دارد مسؤلیت این جرائم بزرگ را بر عهده بگیرد؟ مؤلف پس از بررسی پیرامون اصحاب پیامبر (ص) در نهضت و قیام امام حسین (ع) و جواز لعن یزید در قرآن و سنت به این نتیجه رسیده است که بزرگترین فجایع و جرائم و منکرات توسط یزید صورت گرفته است و جواز لعن یزید در خلال قرآن و روایت آمده است و کفر یزید نیز ثابت گردیده است.

این تحقیق به بررسی انتقادی مبانی نظریة مشروعیت در اندیشة سیاسی ابن تیمیه پرداخته است، تا با برجسته سازی نقاط ضعف آن بر اساس عقل، کتاب و سنت، به نادرستی دیدگاه وی رهنمون گردد. متأثر بودن برخی از نظام های مدعی حکومت اسلامی در منطقه، از تفکر سلفی گری ابن تیمیه در حوزة مشروعیت سیاسی، اهمیت این تحقیق را دوچندان می سازد. ازاین رو تحقیق حاضر با روشی توصیفی و انتقادی، با تبیین دیدگاه ابن تیمیه در باب مشروعیت سیاسی و مبانی آن، به این رهیافت رسیده که ابن تیمیه به دلیل عدم اتخاذ روش علمی صحیح، نتوانسته است در نظریه پردازی در زمینه مشروعیت سیاسی، موفق عمل کند و پیش فرض هایش دارای اشکالاتی نظیر عدم اعتنا به عقل، عدم فهم معنای صحیح امامت در اسلام، خلط مفاهیم امامت و رسالت و عدم اعتنا به نصوص متواتر، حجیت اجماع و عدالت صحابه است.

مشروعیت سیاسی یکی از مهم ترین مسائل کلام سیاسی به شمار می آید. در کلام سیاسی اشاعره چند دیدگاه مهم در باب مشروعیت مطرح اند که دیدگاه «نصب الهی» مهم ترین آنها به شمار می رود. همۀ متکلمان اشعری به این دیدگاه معتقد ند و آن را بر دیگر شیوه های اثبات مشروعیت سیاسی مقدم می دارند. البته در کلام سیاسی اشاعره، دیدگاه «نصب الهی» به معنای ضرورت نصب امام از جانب خدای سبحان نیست؛ بلکه بدین معناست که در صورت وجود چنین نصبی فرد منصوب، از مشروعیت سیاسی برخوردار است. دقیقاً همین رویکرد نقطۀ اختلاف میان اشاعره و امامیه به شمار می آید. مقالۀ حاضر، با شیوه ای توصیفی و تحلیلی، کوشیده است پس از تبیین دیدگاه «نصب الهی» و ادلۀ اثبات آن، ادلۀ اشاعره بر نفی ضرورت نصب الهی را بررسی کند و با نگاهی ایجابی، ادلۀ عقلی و نقلی را (بر اساس مبانی و متون اهل سنت) در اثبات ضرورت نصب الهی بیان دارد.

در این رساله شخصیت ، احادیث و اندیشه راویانی از زنان صحابی معرفی شده است . محدوده مطالعه در این بحث براساس حروف الفبا از "الف " تا "دال" می‌باشد. مطالعه کتب سیره، تاریخی و رجالی نشان می‌دهد علیرغم نقش عمده و مهم زنان در نشر و انتقال حدیث کمتر بدان توجه شده است . لذا ابتدا در فصل اول به طرح و بررسی اهمیت مسئله و طرح فرضیاتی که در باب شخصیت زن مسلمان و خصوصا زنان صحابی و راوی پیامبر(ص) مطرح است ، و سپس هدف از نگارش این رساله و روش تحقیق آن، پرداخته شد. در فصل دوم به طور اختصار به مقام و موقعیت زن در جاهلیت و چگونگی برخورد اسلام با این آئین و جایگاهی که اسلام برای زن رقم زده و به حضور فعال زن در صحنه‌های مهم و مختلف اجتماع، پرداخته شد. در فصل سوم با عنوان روات از صحابیات ، اسامی راویان براساس نام مشهور آنها و به ترتیب حروف الفبا، و نیز دیگر نامهایی که احیانا در کتب دیگر آمده بود و بعد از آن نام پدر، مادر، همسر، فرزندان و شرح حال راوی - در صورتی که در منابع مذکور آورده شده بود- سپس ولادت و وفات ، فضایل به نقل از بزرگان و در ادامه نام کسانی که راوی ایشان بوده و نیز افرادی که از وی روایت داشته‌اند و در آخرین بخش همه احادیثی که توسط راوی نقل و در منابع موجود دریافت شده، آمده است . درباره بعضی از افراد یافت شده که برایشان گفته شده است که راوی پیامبر هستند اما روایتی از آنها در کتب و منابع مذکور یافت نشد. و بدین وسیله شمه‌ای از نقش بارز زن مسلمان را در نقل و انتقال حدیث و فرهنگ اسلامی نمایاندیم.

رسول اکرم(ص) برای همه مسلمانان به مثابه انسان کامل و اسوه تمام عیار محسوب می‌شوند. قول و فعل وتقریر پیامبر(ص) مد نظر تمام مسلمانان است. در قرآن ایشان به عنوان اسوه حسنه معرفی شده است. بدین دلیل مسلمانان علی رغم تمام محدودیتها مانند منع کتابت و ستیز طبقه حاکم‌ با سیره‌ آن حضرت به تدوین سیره پیامبر پرداختند و این حرکت مانع از بین رفتن سیره نبوی(ص) شد. اما طبقه حاکم و جریان‌های مختلف همانند امویان و آل ‌زبیر به خاطر غرض‌های سیاسی و قومی دست به جعل حدیث و تحریف روایت پرداختند. و به فضیلت تراشی و فضیلت سوزی پرداختند. و اهل بیت و خود پیامبر را در حد یک انسان عادی تقلیل داده و انواعپیرایه‌ها و دشنام‌ها نثار آنان کردند. و سیره پیامبر را آلوده به دروغ و تدلیس و تحریف کردند.

سلسلة الغدير الموضوعية؛ بحث مستل من موسوعة الغدير للعلامة الأميني رحمة‌الله‌عليه تحقيق، تلخيص و طبقه‌بندى موضوعى مجموعه يازده جلدى كتاب «الغدير» علامه عبدالحسين امينى مى‌باشد كه توسط محمدحسن شفيعى شاهرودى، تأليف و گردآورى شده است. كتاب به زبان عربى و مقدمه آن، در سال 1385ش، نوشته شده است. كتاب به انگيزه معرفى «الغدير» بين مردم و به‌ويژه جوانان نوشته شده است. آنچه باعث اهميت اين كتاب مى‌شود، آن است كه تا پيش از اين، محققان و پژوهشگران براى تحقيق در يك موضوع، بايد يازده جلد كتاب «الغدير» را ورق مى‌زدند، اما اثر حاضر، فرصت مطالعه سريع و دريافت مطالب در يك موضوع را براى مخاطبانش فراهم كرده است. مطالب این جلد از کتاب: كتاب‌هاى دروغين: اين نوشتار، اخبار، سخنان و مطالب منابع و متون رجالى و حديثى را در باب فضايل على بن ابى‌طالب(ع) و غدير خم مورد مطالعه و بررسى قرار داده است. نويسنده در مبحث نخست، درباره شيعه على(ع) و اوصاف و خصوصيات آن‌ها، مطالبى ايراد كرده و روايت‌هاى فراوانى را در خصوص شيعه و اهل‌بيت(ع) از كتاب «عقد الفريد» ابن عبدربه استخراج نموده كه همه بر منزلت والاى شيعه تأكيد و تصريح نموده‌اند. وى سپس كتاب «الفرق بين الفرق» بغدادى و «ملل و نحل» شهرستانى را به‌دقت بررسى كرده و مطالبى در خصوص علم و فضيلت حضرت على(ع) از آن‌ها نقل نموده است. «منهاج السنة»، «البداية و النهاية» ابن كثير، «محاضرات تاريخ الأمم الإسلامية»، «السنة و الشيعة و الصراع بين الإسلام» و «الوثنية» كتاب‌هاى ديگرى هستند كه در آن‌ها اقوالى در باب رويدادهاى صدر اسلام، شرح حال صحابه، مقام و موقعيت اهل‌بيت(ع) و امام على(ع) نقل شده است. مؤلف به گزارش‌هاى مختلفى از لابه‌لاى مباحث اين آثار اكتفا كرده و باز هم نكته‌هاى آموزنده‌اى در باب اصالت و حقانيت شيعه به مخاطبان عرضه داشته است.