جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این رساله در پی تبیین ماهیت و نقش بازار به لحاظ اجتماعی و فضایی در شهرهای بازرگانی ایران از بعد اسلام تا شروع دوران مدرنیزاسیون شهری (1930 میلادی) می‌باشد. مساله‌ی اصلی که این رساله این است که بازار با چه مکانیسمی در شهر‌های بازرگانی باعث ایجاد تعامل بین محلات می‌شد؟ پاسخ گویی بدین سوال لزوم بررسی بازار در بسترهای مختلف آن اعم از بستر اقتصادی, جغرافیایی, انسان‌شناسی و سیاسی آن را در عرصه‌ی اجتماعی و فضایی به صورت پس‌کاوی در پی دارد. همچنین درک مفهوم خود بازار و بازاری و اینکه چگونه می‌توان بازار و بازاری را مفهوم‌سازی کرد یک امر لازم در جهت پاسخ‌گویی به این مساله است. بدین خاطر ساختار منطقی این رساله براساس استراتژی پس‌کاوی تنظیم شده است. و در آن فصل‌بندی و نوع محتوای هر فصل رساله براساس اصول این استراتژی می‌باشد. ابزار گردآوری داده‌ها در این رساله به صورت کتابخانه‌ای می‌باشد. روش بررسی و تحلیل در این رساله به صورت چند‌روشی (Multimethod Research)است. به طور کلی در این رساله از سه روش تفسیر تاریخی, شبکه‌ای و گفتمانی استفاده شده است. نتایج حاصل از این رساله نشان می‌دهد که تعریف‌ شدگی بازار در هسته‌ی مرکزی شهر و کشیدگی آن تا سرحداد محلات به ساختار چند محوری( شامل محور اقتصای, سیاسی, اجتماعی, اخلاق بازاری و فضایی) آن بر می‌گردد این ساختار چندمحوری مکانیزم بازار را شکل می‌دهد. نوع و نحوه‌ی آمیختگی این محورها با هم دیگر منجربه جهت‌دهی به کنش بازاریان می‌شود که این جهت‌گیری همواره در پی پیونددهی محلات ایرانی بوده است. در این زمینه به دلیل حک‌شدگی کنش بازاریان در فضای بازار, چنین فضایی جهت معطوف به این کنش را در عرصه‌ی اجتماعی(چه اجتماع درون بازار و چه برون آن و در عرصه‌ی شهری) بازتولید می‌کند.

زمان با سه آموزة کلیدی فلسفه هگل یعنی مکان، صیرورت و روح همبسته است؛ 1. مکان، زمان میشود؛ یعنی وجود مکان به مثابه زمان (توالی اکنونها) متعین میشود. 2. زمان به این معنا صیرورت به شهود درآمده است که حرکت دیالکتیکی روح در آن ر خ میدهد. 3. شباهت زمان- به مثابه اکنون های تهی و انتزاعی- و روح - به مثابه مفهوم- روح را قادر به نفی زمان میسازد. هایدگر این تحلیل هگل را مناسبِ فهم شایع از زمان (زمان – اکنون) میداند و نه معنای اصیل زمانمندی. درک معنای اصیل زمان نیازمند آن است که نه تنها وجود مکان بلکه وجود هر موجودی بر اساس زمان فهمیده شود. در عین حال هایدگر تبیین هگل از نحوة شکل گیری و تطور تاریخی معانی زمان را تلاشی ستایشبرانگیز برای برقراری نسبتی معقول میان معانی گوناگون زمان میداند.