جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این پایان‌نامه شبهات وهابیون درباره توسل و شفاعت جواب داده شده است این پایان‌نامه در چهار فصل نگارش شده است. فصل اول: کلیات است که در آن بیان مسئله شفاعت و توسل و تاریخچه مختصری از فرقه وهابیت و موسس آن و درباره شیعه بحث شده و علاوه بر آن سوال‌های تحقیق، سابقه و ضرورت انجام تحقیق، فرضیه‌ها و اهداف تحقیق و روش و ابزار گردآوری تحقیق بیان شده است. فصل دوم: درباره شفاعت است که از نظر آیات و روایات و تقسیم‌های شفاعت و شفاعت‌کنندگان چه کسانی هستند و شرایط شوندگان و دیدگاه‌ها درباره شفاعت و در آخر شبهاتی که بر علیه شفاعت می‌کنند و جواب آنها را بیان کردیم. فصل سوم: درباره توسل است از نظر آیات قرآنی و روایات و سیره مسلمین درباره توسل را بیان کردیم و اقسام توسل و شبهاتی که بر علیه توسل می‌کنند و جواب آنها را بیان کردیم. فصل چهارم: خلاصه مطالب و در آخر منابع این پایان‌نامه را بیان کردیم.

این مقاله شرح و تفسیری است بر کلام امام سجاد علیه السلام، که به بحث از توسل و تقرب به خدای سبحان می پردازد. انسان از آن جهت که دارای فقر ذاتی است، هیچ چیز از آن خود برای عرضه و تقرب به خدای سبحان ندارد. ایمان هم چیزی است که خدای سبحان به او بخشیده است. انسان به دلیل این فقر ذاتی، نمی تواند وسیله ای به سوی خدا عرضه کند و به آن وسیله تقرب جوید؛ چون واسطه باید عرضه شدنی باد و خدای سبحان غنی مطلق است.امام سجاد علیه السلام می فرمایند: «ما دو وسیله برای توسل و تقرب به خدای سبحان داریم: عواطف و رحمت و شجاعت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله» تنها ابزار نیل به قرب الهی، شفاعت معصومان علیهم السلام است.

از دیر باز حتی از زمان حیات پیامبر گرامی(ص) توسل بر اولیاء الهی و تبرک به آثار آنان همواره بین مسلمانان مرسوم بوده و کسی اشکال نکرده است و فقها آن را از مستحبات مهم دانسته‌اند. با وجود این، اخیراً برخی با نگرش سطحی به متون دینی و جمود بر ظاهر برخی عبارت‌ها این اعمال را نادرست دانسته و شرک نامیده‌اند. مقاله حاضر با بررسی موضوع و توضیح مفهوم دقیق و کاربرد درست واژه های توسل، توحید، شرک و عبادت و با ملاحظه دقیق تر آیات مربوط و روایات نقل شده، درستی عمل مستمر مسلمانان در توسل به اولیاء الهی و زیارت قبور آنان را مورد تاکید قرار داده و نشان داده است که چنین کارهایی نه تنها با توحید منافی نیست، بلکه امری مجاز و مستحبی است و اشکال فوق در نگاه خوشبینانه ناشی از فهم غیر دقیق متون دینی ظاهر بینان است. علاوه براین، تاکید شده است که ارتباط با اولیاء و توسل به آنان، به عنوان اینکه آنان الگوی مورد توصیه دین در مسیر توحید و نشانه های راه‌اند، بلکه خودشان راه مستقیم در یگانه پرستی‌اند، به عنوان ضمانت سلامت ایمان توحیدی قرار داده شده است تا نسلهای متوالی مسلمانان در اعصار مختلف به وسیله این ارتباط و قرار گرفتن در راه مستقیم و با اختیار داشتن علائم راه، مسیر درست توحید گرایی را گم نکنند.

روایت مالک الدار از جمله روایاتی است که به وقوع توسل به پیامبر در زمان خلیفه دوم و جواز این عمل نزد صحابه و تابعین دلالت دارد. از سوی دیگر وهابیان معتقدند توسل به پیامبر پس از وفات ایشان امری نامشروع و بدعت است. این عقیده آنان را به شبهه افکنی در سند و متن این روایت وا داشته است. نقل و نقد شبهات وهابیان در این باره، موضوع پژوهش این مقاله است.

موضوع این پایان نامه ،بلاها ومصایب درزندگی انسان می باشد،که بلا در لغت به معنای سختی و گرفتاری و امتحان آمده است و هر انسان مؤمن و معتقد به عدالت خداوند مایل است، به حکمت نزول بلا ها پی ببرد و خود را از دغدغه درونی بر امکان تنافی نزول آنها با عدالت و حکمت الهی رهایی بخشد پس از مراجعه به منابع اسلامی اعم از آیات قرآنی و روایات اسلامی به ارتباط بلاها با قضا و قدر الهی پی خواهیم برد و به حکمتهای نزول بلاها که مهمترین آنها عبارت باشند از: آزمایش ، شکوفایی استعدادها، ترفیع درجه، بیداری بر عدم دلبستگی به دنیا، قدردانی از نعمتهای الهی، تکفیر گناهان و تجلّی زیباییها ،آگاهی خواهیم یافت. در منابع دینی اسبابی نظیر: دعا،استغفار،شکر الهی صله رحم و صدقه، برای پیشگیری از نزول بلاها ذکر گردیده است و در مقام بیان وظایف مؤمنین هنگام رسیدن مصائب رهنمودهایی نظیر: دعا ، توسل، توبه و استغفار،صبر ،رضا و تسلیم و شکر الهی، ارائه گردیده است و از آنجایی که افرادی که در عافیت و سلامتی هستند در مقابل افراد بلا دیده و مصیبت زده باید عملکردی صحیح داشته باشند حضرات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام در این رابطه به اموری ارشاد فرموده اند نظیر: سرزنش و مسخره نکردن ، دلداری و تسلیت دادن ، حمد الهی کردن، کوشش کردن در جهت رفع بلای مصیبت دیده وعبرت پذیری . با عنایت به اینکه با الگو پذیری از اولیای الهی و حضرات معصومین علیهم السلام می توان از هر جهت موضع و روش صحیحی را در هنگام نزول بلاها اختیار نمود و با بررسی سیره ایشان به نمونه های بسیار ارزشمند در این رابطه پی خواهیم برد. این تحقیق از حیث نوع نگرش از آن جهت که به قصد حل مشکلی می باشد، مسئله محور و به سبب آنکه با هدف رسیدن به وضعیت بهتر انجام می گردد، توسعه ای و چون برای کشف حقیقتی بیشتر می باشد بنیادی است. و از نظر راهبردی چون به تحلیل و علت یابی مسئله می پردازد علّی و تحلیلی می باشد. و از آن جهت که از اطلاعات قبلی ثبت شده استفاده می شود کتابخانه ای است. و به سبب آنکه از نمونه ها و موارد متعدّدی استفاده می شود تحقیقی ترکیبی و سیستمی می باشد.

شناخت و آگاهی از مسائل دینی و آموزه های اسلامی علاوه بر اینکه یک فریضه و وظیفه دینی برای همه مسلمانان حتی در شرایط عادی و معمولی است، یک ارزش و فضیلت نیز محسوب می گردد، اما گاهی شرایط ضرورت اجتناب ناپذیر در دورانی است که اعتقادات و ارزش های دینی که به مسائل دینی و مذهبی اهمیت داده و هر جا که با ابهام و سؤالی روبرو شد در صدد رفع آن برآید تا هم به آگاهی های خود بیفزاید و هم به دیگران سودی رسانده باشد، همان طور که قرآن می فرماید: " فاسئلوا أهل الذکر إن کنتم لا تعلمون" با بهره گیری از این آیه مبارکه بر علماء لازم است که با آگاهی از مسائل دینی به سؤالات، پاسخ مناسب داده و وظیفه اسلامی و دینی خود را انجام دهند.

کتاب «ویژگیهای فکری شیعه» ترجمه کتاب «عقائد الامامیة» نوشته محمدرضا مظفر، پژوهشی حدیثی اعتقادی در اثبات عقاید شیعه و فضایل اهل بیت كه عمدتاً با استناد به متون روایی اهل سنت انجام یافته است. ابتدا مقام اهل بیت و امامت، عصمت و مهدویت از دیدگاه فرقه‏ های اسلامی بررسی شده سپس برخی اتهامات اهل سنت به شیعه گزارش و نقد شده است. به دنبال این بحث نویسنده تلاش كرده با ارائه مستنداتی از كتب اهل سنت موضوعات فكری امامیه مانند شفاعت، توسل، متعه، زیارت قبور، جمع ‏بین دو نماز، تحریف‏ ناپذیری قرآن، علم امام، بداء، تقیه و رجعت را اثبات نماید در پایان تاریخ مختصری از شیعه و منابع و میراث فرهنگی آنها ذكر شده است.

سلفی گری، جریان نوظهور اصلاح طلبی است، برخاسته از دل اصحاب حدیث که در سراسر جهان در حال رشد و نمو است. آنان با استناد به حدیث «لایصلح آخرهذه الامه الا بما صلح اوّلها»، بر این باورند که در طول قرون، پیام اصیل و کامل الهی، خلوص خود را از دست داده و بدعت ها فزونی گرفته، از این رو باید به راه و روش گذشتگان پاک کردار بازگشت. علاوه بر آن، فهم متون دینی هم باید به همان روشی - نقلی - برگردد که در سلف (قرون ثلاثه) مرسوم بود.رجوع به سلف، کفایت نقل و ظاهرگرایی و انکار تأویل، بر نگرش و اصول فکری جریان سلفی گری حاکم است. عقل، تنها شاهد است و هیچ سلطه و اختیاری ندارد.این تحقیق، ضمن اشاره به مفهوم شناسی سلفی گری، مبانی فکری و روش برخورد سلفی ها با مسائل دینی، تبیین،و به علتِ آگاهی با میزان اثر پذیری سلفیان معاصر از متقدمین، اختصاراً به تبیین افکار ابن حنبل و ابن تیمیه... پرداخته شد. ابن حنبل (164-241)، آخرین فرد از نسل سلف، که سلفی ها به او تأسی می جویند. تقدم متن وحیانی برعقل و مخالفت با هر گونه تأویل، مهمترین محورهای اندیشه ای او بود. عقیده او به شکل افراطی توسط ابن تیمیه (728ق) بنیانگذار نهضت سلفیه، احیاء شد. ظاهرگرایی و سلف گرایی از مهم ترین مبانی فکری او بود و با عقیده به تشبیه و تجسیم و حرمت دانستن توسل، شدّ رحال برای زیارت، عقاید همه مسلمانان را به چالش کشید. در قرن دوازدهم «جنبش وهابیه» به رهبری عبدالوهاب ظهور کرد. اندیشه های او برگرفته از ابن تیمیه و آثار او حول دو محور توحید و شرک و کفر بود. او انحراف مشرکین و مسلمانان غیر وهابی را، تنها در توحید عبادی می دانست. رساله مدعی است سلفیان قدیم و معاصر در بسیاری از مواضع نظری مشترکند و وجه تمایز آنان؛ روش مبارزه، جزمیت و اعتقاد راسخ به اندیشه تکفیری است و در اشاعه تفکرات خود قائل به تحمیل و جنگ افروزی است.نتایج زیان بار نقل گرایی منطوق محور از سوی سلفیان؛ تصویر نادرستی از توحید وشرک به ویژه در صفات خبری، ایمان و کفر، بدعت، تکفیر، حیات برزخی، توسل و زیارت است. آنان با تغییر وتصرف درمفهوم توحید بسیاری از آموزه ها را نادرست می شمارند و با حمل صفات خبری بر معنای ظاهری، گرفتار تشبیه و تجسیم شدند و با توحید عبادی نیز همه مسلمانان غیر از خود را مشرک قلمداد می کنند. توحید عبادی نقش برجسته ای در اندیشه سلفیان دارد. تلقی سلفیان از عبادت به معنی خضوع و تذلل، موجب شده تا تعظیم پیامبران و اولیای الهی، توسل، زیارت...را عبادت خلق بی انگارند. با استناد به آیات و روایات دایره کفررا به قدری توسعه دادند که بسیاری از مسلمانان را در خود جای می دهد و هر دیدگاهی که با عقاید آن‏ها نسازد محکوم به کفر و ارتداد است. رساله می کوشد علاوه بر بررسی تأثیر نقل گرایی بر سلفی گری معاصر، به اختصار نقد آن را نیز، در دستور کار خود دارد.

مشایخ صوفیه از عوامل مختلفی جهت تربیت سالکین الی الله و تعالی و کمال روحی و معنوی ایشان سود جسته‌اند. اگر غایت سیر و سلوک عرفانی وصول به حقیقت مطلق هستی و تخلّق به صفات و اسماء الهی باشد، از جمله مهم‌ترین ابزارهایی که می‌تواند سالک را از تخدیر طبیعت و تعلّقات مادی و نفسانی برهاند و او را در سیری صعودی به سوی عوالم ملکوتی و قدسی عروج دهد و به اوصاف ربّانی متّصف سازد، ذکر است. اشتغال زبانی و ذهنی و قلبی با نام و یاد محبوب ازلی سبب خواهد شد تا رفته رفته مظاهر هستی در نظر سالک رنگ باخته، خاطر آدمی از عالم کثرت منقطع گردد و در مراتب نهایی دیگر نشانی از ذکر و ذاکر در میان نبوده همه چیز مذکور و معشوق گردد.گرچه ذکر در تصوف از همان دوره‌های آغازین نیایشی ویژه تلقی شده که شروط و لوازم تحقّق و صحّت دیگر عبادات در آن دخیل نبوده انجام آن به زمان و مکان خاصی محدود نیست اما صوفیه به منظور دستیابی به نتایج کامل‌تر برای آن شرایط و آداب و رسومی وضع کردند و حتی تلقین ذکر را در زمره ارکان آیین تشرّف نوسالکان قلمداد نمودند.در پژوهش حاضر، تلاش شده است تا ابتدا تصویری روشن از جایگاه ذکر و مسائل مختلف وابسته به آن همچون: آداب ذکر، انواع ذکر، مراتب ذکر، نتایج و آثار ذکر و نمونه-هایی از مهم‌ترین اذکار، از دیدگاه کتاب و سنت ارائه شود، سپس همین مطالب و موضوعات در آثار صوفیه واکاوی و بررسی گردد و در نهایت میزان هم‌گرایی و واگرایی دیدگاه‌های شریعتی و طریقتی در خصوص ذکر تبیین شود.