جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مایکل اسکات به طیفی از پرسش‌های اصلی درباره معنای زبان و گفتمان دینی می‌پردازد. - آیا باید با گفتمان دینی به صورت ظاهری برخورد کرد یا تفاوت های اساسی بین گفتمان دینی و سایر حوزه های گفتمان توصیفی وجود دارد؟ - آیا «خدا» یک نام است و به چه معناست؟ - آیا اقوال دینی استعاری است؟ - آیا گفته های مذهبی احساسات، مقاصد یا موضع گیری ها و یا به جای باورها را بیان می کند؟ این کتاب از تحقیقات جاری در فلسفه زبان و همچنین کار در الهیات و فلسفه قاره ای برای توسعه یک نظریه جدید از زبان دینی استفاده می کند. کار جدید و بینش اصلی نیز در مورد توسعه تاریخی تحقیقات در این زمینه ارائه شده است. این اولین گزارش اصلی و گسترده از معنای زبان دینی در بیش از دو دهه است.

چکیده ماشینی : از زمان تولد سینما در پایان قرن نوزدهم، دین و فیلم در هم تنیده شده اند. داستان عیسی و دیگر روایت‌های مذهبی موضوع برخی از اولین تولیدات سینمایی بوده و این رابطه تا به امروز ادامه داشته است. ازدیاد اخیر متون، کنفرانس ها و دوره های آموزشی شاهدی بر علاقه رو به رشد دانشگاهی به رابطه دین و فیلم است. در این مطالعه، جاناتان برانت این امکان را بررسی می‌کند که حتی فیلم‌های فاقد موضوع مذهبی ممکن است تأثیر مذهبی بر بینندگان خود بگذارند، یعنی امکان مکاشفه از طریق فیلم. کتاب با خواندن الهیات وحی از طریق فرهنگ پل تیلیش آغاز می شود و با یک پروژه تحقیقاتی کیفی ادامه می یابد که این گزارش نظری را در تجارب گروهی از تماشاگران فیلم قرار می دهد. تحقیقات تجربی در آمریکای لاتین انجام می‌شود، جایی که معمای فکری و پرسش‌های پژوهشی مرکزی که این پایان‌نامه را هدایت می‌کنند، پدید آمدند و توسعه یافتند. برانت تحقیقات نظری و تجربی را ترکیب می‌کند تا بینش‌های تازه‌ای در مورد نحوه عملکرد و تأثیرگذاری فیلم بر بینندگان ارائه دهد و همچنین دیدگاهی غیرعادی در مورد نقاط قوت و ضعف الهیات وحی تیلیش ارائه می‌کند که به نظر می‌رسد بر نجات و شفا تمرکز دارد. قدرت مکاشفه به جای محتوای ارتباطی آن. پایه‌گذاری نظریه توسط داده‌های تجربی منجر به درک بیشتر حساسیت الهیات تیلیچ نسبت به منحصر به فرد بودن هر رویارویی بین فیلم و بیننده می‌شود و همچنین داده‌ها برداشت جدیدی از پتانسیل وحیانی فیلم را نشان می‌دهد که به جامعه به جای فرد و به تمرین زندگی پایدار به جای تجربه لحظه ای. برانت دلیل می‌کند که گزارش تیلیش دقیقاً به دلیل توجه پدیدارشناسانه آن به تجربه واقعی زندگی، به ویژه تجربه خود تیلیش، از قدرت هنر، حساس و قانع‌کننده است. با این حال، برانت همچنین پیشنهاد می‌کند که شناسایی پیوند قوی‌تر از آنچه تیلیش اجازه می‌دهد بین موضوع اثر هنری، محتوای وحی و تأثیر وحی مفید باشد.

ترجمه ماشینی: این کتاب با ارائه تحلیلی جذاب از ایده آنچه نمی توان گفت، مشخص می کند که آیا مفهوم حقیقت وجود دارد، یا وضعیتی از امور، یا دانشی که نمی توان از نظر زبانی بیان کرد، مفهومی منسجم است. نویسنده معانی مختلفی را از هم متمایز می کند که ممکن است گفته شود چیزی را نمی توان گفت. بخش اول به این سوال می پردازد که آیا ناگفتنی ایده ای منسجم است یا خیر. بخش دوم دو دسته از استدلال‌ها را در مورد اینکه آیا حالت‌های غیرقابل وصف وجود دارد یا خیر، ارزیابی می‌کند: برهان از عرفان و برهان از حد معرفتی. بخش سوم به طور دقیق تر به رابطه بین مواضع عرفانی و غیر عرفانی می پردازد. نویسنده در بخش چهارم و پایانی پنج نوع ناگفتنی را از نظر کیفی متمایز می کند. ناگفتنی و فلسفه سهم قابل توجهی در این حوزه پژوهشی است و برای فیلسوفان و کسانی که در زمینه فلسفه زبان تحقیق و مطالعه می کنند، خواندنی ضروری خواهد بود.

ترجمه ماشینی: آیا هنر، دین یا فلسفه می توانند بینش های غیرقابل وصفی داشته باشند؟ اگر چنین است، آنها چه هستند؟ ایده ناگفتنی فیلسوفان از لائوزی گرفته تا ویتگنشتاین را متحیر کرده است. در کتاب ناگفتنی و متافیزیک آن: ناگفتنی در هنر، دین و فلسفه، سیلویا جوناس روش‌های متفاوتی از تفکر در مورد آنچه بینش‌های غیرقابل توصیف ممکن است شامل متافیزیکی باشد را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که کدام یک از اینها در واقع نامنسجم هستند. جوناس مفاهیم ویژگی ها و اشیای غیرقابل وصف، گزاره های غیرقابل وصف، محتوای غیرقابل وصف و دانش غیرقابل وصف را مورد بحث قرار می دهد و به بررسی دام های متافیزیکی مربوط به این مفاهیم می پردازد. در نهایت، او از این ایده دفاع می‌کند که بینش‌های غیرقابل توصیفی که در زمینه‌های زیبایی‌شناختی، دینی و فلسفی یافت می‌شوند، به بهترین وجه در قالب خودآشنایی، نوع خاصی از دانش غیر گزاره‌ای، درک می‌شوند. وصف ناپذیری به عنوان یک موضوع فلسفی به قدمت تاریخ خود فلسفه است، اما مشارکت در کشف ناگفتنی کم بوده است. نظریه ای که توسط جوناس ایجاد شده است، این مفهوم را در بسیاری از زمینه های مختلف فلسفی ملموس و قابل استفاده می کند.

ترجمه ماشینی: این مجموعه مقالات، تمرینی در فلسفه تطبیقی ​​دین است که به بررسی روش های مختلف بیان انسان از بیان ناپذیری می پردازد. این پژوهشگران بیش از دوازده سنت مذهبی، ادبی و هنری را به عنوان بخشی از مجموعه سخنرانی‌ها و گفت‌وگوهای 2013-2015 پروژه مقایسه درباره «مذهب فراتر از کلمات» گرد هم می‌آورد. محققان متخصص ابتدا دستور زبان ناگفتنی را در 9 سنت مختلف مذهبی و همچنین حوزه های مجاور ادبیات، شعر، موسیقی و هنر به تفصیل شرح دادند. سپس مدیران پروژه مقایسه این مجموعه متنوع از پدیده ها را با هم مقایسه کردند، توضیحاتی را برای الگوبرداری از آنها ارائه کردند، و پرسش های فلسفی در مورد حقیقت و ارزش در مورد غیرقابل بیان دینی را در منظر مقایسه ای مطرح کردند. این کتاب انتشار افتتاحیه پروژه مقایسه است، یک رویکرد جدید ابتکاری به فلسفه دین که در دانشگاه دریک (د موین، آیووا، ایالات متحده آمریکا) نگهداری می شود. پروژه مقایسه مجموعه‌ای از سخنرانی‌های پژوهشگر، گفت‌وگوهای متخصصان، و پانل‌های مقایسه‌ای درباره موضوعات هسته‌ای و بین‌فرهنگی در فلسفه دین را سازمان‌دهی می‌کند. علمای متخصص دین ابتدا این موضوع را در مذاهب تخصصی خود بررسی می کنند. سپس فیلسوفان دین تطبیقی، در منظر تطبیقی ​​پرسش هایی را درباره معنا، حقیقت و ارزش درباره این موضوع مطرح می کنند. پروژه مقایسه در تعهد خود به شمول دینی از رویکردهای سنتی به فلسفه دین جدا است. این آینده فلسفه دین در جهانی متنوع و جهانی است.

ترجمه ماشینی: من به این سرمایه گذاری برای کشف اصطلاحات صحیح برای درک واقعیت از طریق منشور دو متکلم متمایز ارتدوکس روسی، پاول فلورنسکی (1882-1937) و سرگیوس بولگاکوف (1871-1944) نزدیک می شوم. لنزی که من عمدتاً برای آثار آنها به کار می‌برم، درک مربوط به کیهان‌شناسی، یعنی هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی است. بنابراین، من با گرنز موافقم که اصطلاح «اونتو-الهیات» را کنار بگذارد و معکوس را به عنوان یک الهیات تثلیثی معرفی کند. این امر پیوند صمیمی بین دانستن و بودن را ارج می نهد و از انشعاب بین وفاداری و عقلانیت جلوگیری می کند. متاتیس متاندیس، همین امر در مورد «اکو الهیات» نیز صدق می کند. این وارونگی انسان را به یاد هانس اورس فون بالتاسار می اندازد که مفهوم الهیات زیبایی شناسانه را با زیبایی شناسی الهیاتی مبادله کرد. برگرداندن این پرسش، گفت‌وگوی ما را با علوم پیش می‌برد، زیرا وجه مشترک گفتمان، ماهیت (آفرینش) است که از پیشینی تشخیص داده می‌شود (همانطور که همه شناخت‌ها انجام می‌دهند). به عبارت دیگر اصطلاح تئواکولوژی مطرح می شود. پیامدهای درون‌رشته‌ای و/یا میان‌رشته‌ای: مطالعه هدف، بوم‌شناختی نیست، بلکه استفاده غیرمعمول از اصطلاحات مربوط به گفتگوی علم و دین، با اشاره به نام‌گذاری بوم‌شناسی و الهیات است. همه اصطلاحات و جملات مشاهده‌ای مملو از تئوری هستند. دین را می توان به عنوان یک چارچوب زبانی در نظر گرفت که کل زندگی و اندیشه را شکل می دهد. ادعاهای حقیقت باید بر دستور زبان (یا قواعد بازی) تمرکز کنند و نه واژگان زمانی که نمادگرایی بیانی به کار می رود.

ترجمه ماشینی: با تعلیم کتاب مقدس و کاربرد گسترده، این دنباله روی Redeeming Science یک الهیات مسیحی در مورد زبان را می سازد و تفکر ما را در مورد کلمات اصلاح می کند. زبان نه تنها محور زندگی روزمره ماست، بلکه به تمام کارهایی که انجام می دهیم اهمیت می دهد. همچنین آفریدگار همه‌جانبه ما را منعکس و آشکار می‌کند، که حکمرانی مشیت او تا پیچیدگی‌های زبان گسترش می‌یابد. Vern Poythress می نویسد: "خداوند معنای هر کلمه را کنترل و مشخص می کند - نه تنها در انگلیسی، بلکه در چینی ماندارین، هندی، ایتالیایی و هر زبان دیگر. سخنان ما ناگهان تبدیل به زندانی می شود که ما را از حقیقت دور نگه می دارد تا اینکه درهایی به روی حقیقت بگشاید. اما اگر خدا را بشناسیم و او را در ارتباط با زبان خود درک کنیم، از کلمات خود عاقلانه تر استفاده خواهیم کرد." این چنین بینش‌هایی است که از کتاب مقدس آگاه شده‌اند که در آغاز، کلام بود ارزشمند است. کلمات برای همه ما مهم هستند و این کتاب که در سطحی نوشته شده است که هیچ دانشی از زبان شناسی را پیش فرض نمی گیرد، دیدگاهی مثبت و خدامحور از زبان را ایجاد می کند. Poythress در تعامل خود با رشته های مختلف، نه تنها برای علما و رهبران کلیسا، بلکه برای هر مسیحی که به دقت در مورد سخنرانی خود فکر می کند، کاربرد فراوانی ارائه می دهد.