جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اَعْلامُ الْهِدایَه عنوان چهارده جلد کتاب به زبان عربی درباره زندگی چهارده معصوم است که جمعی از محققان در معاونت فرهنگی مجمع جهانی اهل بیت جمع‌آوری و تهیه نموده‌اند. ترجمۀ دورۀ کامل أعلام‌الهدایة یا تعدادی از مجلدات آن به زبان‌های فارسی، ترکی استانبولی، اردو و مالایی نیز منتشر شده است. پیشوایان هدایت، عنوان ترجمه فارسی این مجموعه است. جلد نهم مجموعه اعلام الهدایه کتاب «باب الحوائج، حضرت امام موسی کاظم(ع)» است و چهار فصل دارد. فصل اول در مورد فضائل و شخصیت امام کاظم(ع) است. فصل دوم درباره پرورش و مراحل زندگی ایشان است. فصل سوم به ویژگی‌های عصر امام کاظم(ع)، موضع گیری ایشان در برابر منصور، مهدی و موسی الهادی عباسی و فعالیت‌های امام کاظم(ع) می‌پردازد. فصل چهارم درباره خصوصیات عصر هارون الرشید، موضع گیری امام کاظم(ع) نسبت به حکومت وی، تلاش‌های امام کاظم(ع) برای محکم کردن پیوند سیاسی شیعیان با خط اهل بیت(ع)، زندانی شدن، شهادت و میراث امام کاظم(ع) است.

با تسلط مسلمانان بر اندلس، به مرور آئین و فرهنگ اسلامی در میان ساکنان آنجا گسترش یافت . با این همه به ‌رغم آنکه اندیشه‌های مختلف دینی و گرایش های گوناگون مذهبی مجالی برای بروز و ظهور در اندلس (در دوره اسلامی) به دست آوردند، تشیّع در شمار معدود مذاهبی بود که اساساً فرصتی برای بیان مبانی اعتقادی خود به دست نیاورد و به سبب وجود عواملی چند، راه برگسترش و تثبیت اندیشه‌‌های شیعی در اندلس بسته شد.پرسش اصلی در این پژوهش آن است که علل و عوامل عدم گسترش وناپایداری تشیّع در اندلس چه بود و سیاست ها و برنامه های حکمرانان اندلس خاصه امویان چه تأثیری در این موضوع داشته است؟یافته های نگارنده در پاسخ به سوال اصلی تحقیق از این قرار است که: اندلس از زمان فتح تا سرنگونی خلافت اموی در قرطبه ماهیتی اموی داشت که سیاست های خود را بر مبنای نادیده گرفتن حق اهل بیت استوار ساخته بود.امویان با حمایت همه جانبه ازمذهب مالکی ، مجال هر گونه فعالیت را از دیگر مذاهب،خاصّه تشیّع سلب کردند.انکار حقایق شیعه و انتساب به یهودیّت و مسیحیّت، مبارزه فراگیر با حکومت های شیعی در خارج از اندلس، نگارش آثاری بر ضد شیعه و اعتقادات آنها و جلوگیری از انتشار هر گونه مطلبی درباره عاشورا، پوشاندن واقعیّات تاریخ تشیّع، تشویق به ردّیه نویسی در مسائل شیعی و سرکوب حرکت ها و قیام های شیعی همگی ازجمله اقدام های حکومت اموی بر ضدّ تشیّع در اندلس بود.این اقدام ها باعث شد تا فعالیت ها و کوشش های پیروان تشیّع در اندلس به گونه ای آشکار محدود شده و شیعیان از بیان باورها و انجام مراسم مذهبی خود باز مانند.تنها پس از برافتادن امویان بود که شیعیان فرصتی هر چند کوتاه به دست آورده،با تأسیس خلافت حمودی توانستند شمّه ای از حضور سیاسی- فرهنگی خود را در اندلس نشان دهند.با این همه به دلیل دور ماندن آنها از مراکز علمی، نهاد ها و عالمان و نظریه پردازان دینی و مذهبی خود، آشنایی چندانی با مبانی فکری اندیشه های کلامی و فلسفی شیعه نداشتند. این پژوهش بر اساس روش تحلیلی و با استفاده از منابع،مآخذ و مطالعات تاریخی صورت گرفت.از این رو پرداختن به علل و عوامل عدم گسترش و زمینه های ناکامی تبلیغات شیعیان در اندلس و نیز علل ناپایداری این مذهب در آن سرزمین موضوعی بدیع و پژوهشی نوآورانه بود که لزوم بررسی و تحلیل منابع تاریخی را ایجاب می کرد.

ترجمه ماشینی: این مطالعه با هدف تبیین مظاهر فساد در عصر عباسی دوم (233-334 ق/846AD-945AD) ، به دلیل اهمیت و نقش این موضوع در این دوره خاص ، با کاهش و خاموش شدن تأثیر خلفا تحت کنترل خانواده های با نفوذ ، بر خلاف آنچه در آن دوران حاکم بود ، بنابراین ، ویژگی های فساد در سطوح مختلف ، از جمله اجتماعی ، مشخص شد که با کمبود و عدم تحقیق به عنوان دلیل تحقیق و مطالعه مشخص می شد. دوره مطالعه از ابتدای تسلط ترکها (232 ق/846 م) ، تا آغاز حکومت آل بویه بر افسار امور خلافت عباسی (334 ق/945 م). بنابراین ، این مطالعه در تلاش برای بررسی بسیاری از مظاهر فساد اجتماعی و حوادث متعاقب آن زمان ، چه مربوط به خلفا ، دولتمردان ارشد ، شاهزادگان و ثروتمندان ، زنان و خدمتکاران ، خدمتکاران و افراد عادی در عصر عباسی دوم بوده است. به این تحقیق به سه بخش تقسیم شد که شامل تعریف فساد بود ، سپس بحث به موضوع اصلی اختصاص یافت ، که شامل مظاهر فساد اجتماعی در خلافت عباسی بود ، که شامل خلفا و دیوان خلافت می شود ، که شامل برده ها ، نوکرها و اهالی آواز خواندن و سرگرمی ، و تأثیرات آن بر جنبه های اجتماعی ، و نتیجه گیری به مهمترین نتایجی می پردازد که این مطالعه به آن رسید.