جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب خواندن طولانی‌ترین و مهم‌ترین رساله دیونیسیوس آرئوپاگیتی «درباره نام‌های الهی» را از منظر فلسفی و نه از دیدگاه الهیاتی که بر ادبیات ثانویه غالب است، پیشنهاد می‌کند. به طور خاص، تفسیری از ساختار گیج‌کننده رساله پیشنهاد می‌کند که نقطه شروع آن را از تفاسیر پیشین دانشمندان قرون وسطی و مدرن می‌گیرد. خوانش جدید از متن اصلی دیونیسیوس دقیقاً به دلیل زاویه فلسفی که قرار است مکمل و نه جایگزینی برای تفاسیر الهیاتی و تاریخی باشد، به انسجام بیشتری نسبت به آنها دست یافته است. بنابراین کتاب را می توان به عنوان مقدمه ای بر فلسفه دیونیوس خواند زیرا نشان می دهد که چگونه نویسنده در معرفی مفاهیم مسیحی صلح و آفرینش به عنوان مفاهیم فلسفی در چارچوب افلاطونی حرکت های بدیعی انجام می دهد.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه به بررسی دیدگاه افلاطون در مورد ماهیت جهان طبیعی و چگونگی بررسی و تبیین آن می پردازد. سؤالات مهم این است که آیا افلاطون نسبت به تحقیق در مورد طبیعت مخالف بود، آیا دیدگاه های او بیش از حد غایت شناسانه بود، آیا روش شناسی او ضد تجربی بود و از مشاهده دقیق و تأثیرات مفید یا غیر مفید تأکید او بر ریاضیات جلوگیری می کرد. بحث اصلی این پایان نامه این است که تغییرات قابل توجهی در دیدگاه افلاطون در مورد ثبات کیهان و رابطه ریاضیات با جهان فیزیکی رخ داده است، و اینکه این تغییرات رویدادهای مهمی در تاریخ علم هستند. استدلال می‌شود که تغییرات هستی‌شناختی و معرفت‌شناختی مهمی نیز از دوره‌ی میانی وجود دارد، و افلاطون پاسخ‌های فلسفی و تاریخی جالبی برای بسیاری از پرسش‌هایی ارائه کرد که هر برداشت واقع‌گرایانه از علم باید با آن مواجه شود. در این مورد، وضعیت تیمائوس بحرانی است. استدلال می‌شود که سبک فلسفه نویسی افلاطون مبتنی بر دیدگاه‌های او درباره دانش است، و او آن‌قدر نمی‌خواهد ما را با جزمیت معرفی کند، بلکه ما را متحیر کند، چارچوب‌هایی برای حل مسائل به ما ارائه دهد و ما را به بررسی این مسائل بکشاند. برای خودمان این رویکرد در مورد تیمائوس اعمال می‌شود و استدلال می‌شود که یک سری فرضیه در مورد کیهان‌شناسی، ذهن و وضعیت معرفتی جهان فیزیکی برای ما ارائه می‌کند تا ارزش آن‌ها را قضاوت کنیم، بسیاری از اینها نشان‌دهنده پیشرفت‌ها در دیدگاه‌های دوره میانی است. یک نتیجه در اینجا خوش بینی معرفت شناختی بیشتر و ثبات بیشتر در جهان طبیعی نسبت به آنچه برخی گزارش های تیمائوس اجازه می دهد است. استدلال می‌شود که این رویکرد تیمائوس را زنده می‌کند، به آن اجازه می‌دهد تاریخ‌گذاری دیرهنگام داشته باشد، شکاف سبک را با دیگر آثار متأخر کاهش می‌دهد و پیامدهای مهمی برای درک ما از فلسفه علم افلاطون دارد.