جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب برای کسانی نیست که ممکن است در گفتمان آکادمیک فلسفه زبانی پست مدرن مشکل داشته باشند. اما اگر کسی به گویش گوش کند، توسعه مفاهیم رویکرد دوم ویتگنشتاینی به معنا، به عقیده من، بی‌نظیر، طراوت‌بخش و از لحاظ تخیلی بینشی است. به جای تفسیر موضوع از درون (که در نهایت منجر به انفجار فلسفی می شود)، این مسیر با حمله به نظریه بازنمایی ذهن، از طریق کار روانشناس روسی L.S. ویگوتسکی به نتایج مبهم‌ای می‌پردازد که ممکن است تأثیر مفیدی بر آموزش، نظریه اجتماعی و به طور کلی علوم شناختی بگذارد. اگر بتوانید دانشگاهیان را هک کنید، بهترین کتابی است که در این زمینه دیدم.

ترجمه ماشینی: این جلد سوم از تفسیر به یاد ماندنی بررسی های فلسفی ویتگنشتاین بخش های 243-427 را پوشش می دهد که قلب کتاب را تشکیل می دهد. مانند مجلدات قبل مشتمل بر جستارهای فلسفی و تفسیر است. سیزده مقاله تمام موضوعات اصلی این بخش از شاهکار ویتگنشتاین را در بر می گیرد: بحث های زبان خصوصی، حریم خصوصی، اظهارات و توصیفات، تعریف ظاهری خصوصی، معیارها، ذهن ها و ماشین ها، رفتار و رفتارگرایی، خود، درون و برون، تفکر. وجدان و تخیل. این تفسیر، استدلال‌های ویتگنشتاین را روشن و ارزیابی می‌کند و به طور گسترده از تمام مقالات منتشر نشده استفاده می‌کند، سیر تحول اندیشه‌های وی را در منابع دست‌نویس بررسی می‌کند و به طور قطع بسیاری از مناقشات در مورد تفسیر متن منتشر شده را حل می‌کند. کتاب ویتگنشتاین و خواندنی ضروری برای دانشجویان فلسفه ذهن است. جلد چهارم و آخر با عنوان ویتگنشتاین: ذهن و اراده تفسیر را کامل می کند.

ترجمه ماشینی: ویرایش دوم "ویتگنشتاین: قواعد، دستور زبان و ضرورت" (جلد دوم از تفسیر تحلیلی برجسته "تحقیقات فلسفی" ویتگنشتاین) اکنون شامل پوشش گسترده و تکمیل شده ای از اظهارات پیچیده و بحث برانگیز ویتگنشتاین در مورد قوانین زیر است. مقاله‌ها و افزودن یک مقاله جدید درباره مفاهیم اجتماع‌گرایانه و فردگرایانه پیروی از قوانین، شامل مقاله بسیار گسترده‌ای درباره مفهوم ویتگنشتاین از ضرورت منطقی، ریاضی و متافیزیکی است. از "Nachlass" منعکس کننده نتایج بحث های علمی در مورد پیروی از قوانین است که در 20 سال گذشته بیداد کرده است.

ترجمه ماشینی: این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه زندگی شخصی ویتگنشتاین بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد نقطه مرجعی برای کار فلسفی او ارائه می‌کرد. نویسنده با تمرکز بر دو مرحله کلیدی در زندگی ویتگنشتاین که طی آن جهت گیری فلسفی خود را به طرز چشمگیری تغییر داد و روش های فکری و خود را دوباره ابداع کرد، نویسنده و درک جایگزینی از ویتگنشتاین و آثارش ارائه می دهد. این کتاب ابتدا به دوره «چرخش انسان‌شناختی» او (1929-1932) می‌پردازد، که در آن ویتگنشتاین یکی از بحث‌های اصلی خود را در رابطه با نقش بدن در فراگیری زبان و قواعد عمل اجتماعی مطرح کرد. دومین مرحله کلیدی که پس از پایان جنگ جهانی دوم آغاز شد، مرحله درون نگری بود که طی آن ویتگنشتاین به شدت درگیر رویدادهای درونی، احساسات و شخصیت خود شد. همانطور که کار او تکامل یافت، جنبه های انسان شناسی در پایان عمر به کانون اصلی کار او تبدیل شد. این ترجمه با ارائه بینشی در دسترس و بدیع به آثار ویتگنشتاین و علاقه او به فلسفه قاره ای، برای مخاطبان گسترده ای جذاب خواهد بود. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه زندگی شخصی ویتگنشتاین بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد، نقطه مرجعی برای کار فلسفی او ایجاد کرد. ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی: این کتاب از روش‌شناسی فلسفی لودویگ ویتگنشتاین برای حل مسئله‌ای استفاده می‌کند که هزاران سال متفکران را گیج کرده است: «چگونه ریاضیات (انتزاعی) به خوبی در جهان (بدون، فیزیکی) کاربرد دارد؟» کتاب از چند جهت متمایز است. ابتدا، با استفاده از روش شناسی وی برای مقابله با این مشکل فلسفی دیرپای و ظاهراً لاینحل، راهی به خواننده می دهد تا ویژگی های مهم نوشته ها و سخنرانی های ویتگنشتاین را درک کند. با این حال، بیش از این، طرحی از جنبه‌های مهم (گاهی کمتر شناخته شده) از توسعه تفکر ریاضی در طول اعصار، و درگیری فلسفه ویتگنشتاین با این و با فلسفه ریاضیات معاصر را با شرایط خاص خود ارائه می‌دهد. مروری روشن از همه اینها در زمینه فلسفه ریاضیات ویتگنشتاین در نوع خود جالب است. همچنین تنها چیزی است که برای حل مسئله ریاضیات و جهان مورد نیاز است.

ترجمه ماشینی: این کتاب خواندن تراکتاتوس ویتگنشتاین را پیش می برد که فراتر از گزینه های اصلی تفسیری بحث ویتگنشتاین جدید است. این کتاب رویکرد ویتگنشتاین به زبان و منطق و همچنین سایر حوزه‌هایی را که در ادبیات نادیده گرفته شده‌اند، مانند برخورد او با متافیزیک، علوم طبیعی و ارزش، پوشش می‌دهد. تجدور تفکر ویتگنشتاین را در این زمینه‌ها مجدداً زمینه‌سازی می‌کند، تکامل آن را در یادداشت‌های روزانه، مکاتبات و متون قبل از تراکتاتوس ترسیم می‌کند و تصویر کامل‌تری از پیشینه فکری آن ایجاد می‌کند. این گسترش زاویه دید در راهبرد تفسیری کتاب او نقش اساسی دارد: تنها با نگاه کردن به تراکتاتوس در این منظر غنی‌تر می‌توانیم به پرسش‌های اساسی مطرح شده در بحث ویتگنشتاین جدید بپردازیم - سؤالاتی در مورد روش تراکتاتوس، رویکرد آن. به مزخرفات و تداوم در فلسفه ویتگنشتاین. آثار اولیه ویتگنشتاین روشنگر، الهام‌بخش و مرتبط با فلسفه زبان و علم، متافیزیک و اخلاق معاصر است. کار پیشگامانه تجدور در نهایت پیام مثبت شگفت انگیزی را در مورد قدرت دگرگونی اخلاقی که فلسفه می تواند داشته باشد، منتقل می کند، زمانی که فلسفه به عنوان فعالیتی با هدف افزایش شفاف سازی و آگاهی مفهومی درک شود.

ترجمه ماشینی: سؤالی که این کتاب قصد دارد به آن بپردازد این است: چگونه می‌توانیم بینش‌های پست مدرن را در مورد رابطه زبان و جهان بدون از دست دادن کنترل خود بر حقیقت الهیاتی در نظر بگیریم؟ لودویگ ویتگنشتاین فیلسوف زبان‌شناس را به‌عنوان «خدمت‌کار فلسفی» (در مقابل «دروازه‌بان متافیزیکی» که به همین شکل بوده است) به کار می‌گیرد، در حالی که بررسی می‌کند دیدگاه‌های رئالیستی سنتی و ساخت‌گرای پست مدرن را مورد نقد قرار می‌دهد. ماهیت و نقش استعاره سازی در لبه خلاق زبان، رابطه خدا-زبان-جهان را روشن می کند. نتیجه گیری می شود که درک ویتگنشتاینی از رابطه بین زبان و جهان نه تنها با آموزه خداباورانه-واقع گرایانه خدا سازگار است، بلکه شکل این آموزه به طور اجتناب ناپذیری تثلیثی است.

ترجمه ماشینی : ویتگنشتاین و هایدگر هر دو ادعا می‌کنند که گزاره‌ها، موقعیت‌ها و کنش‌ها فقط در یک دیدگاه اساساً درگیر معنا دارند. مفهوم «درگیری» اساساً به اهداف ارجاع می دهد، به طرح ها کمک می کند، بر خلاف نگرش نظری، که فقط به ویژگی های اشیایی اشاره می کند که یا قابل درک هستند یا به طور علّی به چیزهای قابل درک مرتبط هستند. دیدگاه آنها با برداشت سنتی از معنا در تضاد است، و آنها به مشکلات مختلفی در رابطه با آن اشاره می‌کنند که به عقیده من، در فلسفه تحلیلی پسا ویتگنشتاینی حل نشده است. هر دو متفکر موافقند که برای معنادار بودن مشارکت به این معناست که دلایلی به صراحت برای عاملی که آن را انجام می‌دهد مورد تقاضا قرار گیرد. هایدگر استدلال می‌کند که برای امکان‌پذیر شدن این امر، باید کلیتی از دخالت‌های ممکن، که او آن را «جهان» می‌نامد، پیش‌فرض کرد. با این حال، چنین جهانی فقط برای موضوعی می تواند وجود داشته باشد که اساساً بر اساس این کلیت درگیر پروژه ای است. من استدلال می‌کنم که ویتگنشتاین با این دیدگاه، اگر کمتر به صراحت، موافق است، همان‌طور که در ضد دکارتی بودن برداشت او از معنا و ذهن نشان داده شده است. من نتیجه می‌گیرم که محل توافق بین ویتگنشتاین و هایدگر برداشت آنها از انسان است که اساساً دارای آزادی هستند که در هر عمل معنادار مورد استناد قرار گیرند. این آزادی موضوع، جهان و رابطه اساسی بین آنها را خلاصه می کند. این آزادی به منزله امکان ورود (و خروج) به هر عمل معناداری مربوط به یک موقعیت است. این یک نتیجه ضروری از دلایل صراحتا خواستار برای ورود به یک مشارکت معنادار است. آنچه ویتگنشتاین و هایدگر موفق به نشان دادن آن می شوند محدودیت نگرش نظری است - ناتوانی ذاتی آن در توضیح معنا و ساختارهای الزاماً مرتبط با آن: سوژه درگیر، و کلیت درگیری معنادار احتمالی با موجودیت ها. این امر برخی از پیش فرض های متافیزیکی و هستی شناختی و تلاش های علمی برای توضیح زبان، ذهن و رفتار انسان را مورد انتقاد قرار می دهد.