جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این اثر شرح مفصلی از داده‌های موجود درباره زندگی‌نامه عبداللطیف بغدادی، طرح کلی اندیشه فلسفی او و تحلیل مفصلی از بازنگری او در متافیزیک یونانی و عربی پیش از ابن‌سینایی ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: عطا انزلی و س.م.هادی گرامی در کتاب «مخالفت با فلسفه در ایران صفوی» نسخه ای انتقادی از یک نسخه خطی منتشر نشده ارائه می دهند که می توان گفت عاقلانه ترین و گسترده ترین اثر جدلی علیه فلسفه و عرفان فلسفی از دوره صفویه است. مقدمه تحلیلی گسترده و عمیق از وضعیت فلسفه در اواخر دوره صفوی ارائه می‌کند و کار ملامحمد طاهر قمی (متوفی 1689) را در چارچوب وسیع‌تری از تحولات فرهنگی و فکری مربوط به زمان خود قرار می‌دهد. خود محتوای حکمت العارفین بین رد بسیاری از ادله سنتی فلسفی درباره ذات خداوند و صفات او و مهمتر از آن برای علاقه مندان به تاریخ فکری صفویه، حمله به ملاصدرا و شاگردانش به دلیل ترکیب عناصر اساسی تقسیم می شود. اندیشه ابن عربی در چارچوب گفتمان سنتی فلسفی.

ترجمه ماشینی: غنای فکری استثنایی ایران قرن هفدهم صفویه مظهر مکتب فلسفی اصفهان و به ویژه مؤسس ظاهری آن، میرداماد (متوفی 1631) و شاگرد بزرگ او ملاصدرا (ملقب به صدرالدین شیرازی، د. 1636). به همان اندازه برای مکتب، حکمت آپوفاتیک رجب علی تبریزی که بعدها (متوفی 1669/70) دنبال شد، اهمیت دارد. با این حال، علیرغم شهرت این فیلسوفان، شناسایی «مکتب فلسفی اصفهان» تنها در سال 1956 توسط هانری کوربین، ایران شناس مشهور فرانسوی، که به شخصیت متحد کننده نوافلاطونی اسلامی حدود 20 متفکر و شخصیت معنوی اشاره کرد، پیشنهاد شد. این گروه بندی متعاقباً برای حدود پنجاه سال بدون چالش باقی مانده است. در این اثر بسیار بدیع، جنیس اسوتس، مشروعیت اصطلاح «مدرسه» را بررسی می‌کند و در فلسفه‌های پیچیده این سه شخصیت اصلی شیعی می‌کاود و بین آنها مقایسه می‌کند. مؤلف این موضوع را بیان می کند که اندیشه ملاصدرا مستقل و در واقع با اندیشه های میرداماد و رجبعلی تبریزی ناسازگار است. این نه تنها طرز تفکر جدیدی را در مورد چگونگی درک ما از «مکتب اصفهان» ارائه می‌کند، بلکه میرداماد و رجبعلی تبریزی را به‌عنوان پیشگامان خود معرفی می‌کند.

ترجمه ماشینی: این کتاب توسط پروفسور جان مک گینس، استاد فلسفه در دانشگاه میسوری، سنت لوئیس تالیف و ارائه شده است. مترجم متون عربی به انگلیسی پروفسور دیوید اس. رایسمن استاد اندیشه عربی-اسلامی در دانشگاه ایلینوی در شیکاگو است. ناظر کل کتاب از همان ابتدا چنین می گوید: در اواخر قرن دوم هجری، صحنه فرهنگی اسلام کاملاً در تصرف علم کلام بود، جایی که متفکران به بحث های زیادی در مورد وحدانیت خداوند، صفات او و ... مشغول بودند. معنی اسماء و چیزهایی که در قرآن آمده، جبر و انتخاب، ایمان و گناه، گناه، نجات اخروی، حجیت و مشروعیت آن و غیره. بنابراین، چه چیزی برای فلسفه ای که ورود به دنیای عربی-اسلامی را به تأخیر نمی اندازد، باقی می ماند؟ در کنار هیچ چیز. با این حال، قوی خواهد آمد و جایگاه واقعی خود را اشغال خواهد کرد. بلکه برای چندین قرن متوالی شکوفا خواهد شد تا اینکه با ورود جهان اسلام به دوره طولانی انحطاط، متوقف شود، بمیرد و فرو بریزد. نکته عجیب این است که از بیرون وارد دنیای عربی-اسلامی خواهد شد و حتی از یک دنیای بت پرست خارجی، دنیای یونانی یا یونانی. به همین دلیل فقها همواره به آن اعتراض می کنند و آن را به دلیل برآمده از فرهنگ بت پرستی، غیر مشروع یا غیر مشروع می دانند. سپس مؤلف می افزاید: در واقع، وضعیت فلسفه در جهان اسلام مشابه جهان مسیحیت در آغازین آن است. در آنجا نیز متکلمان بر وجود فلسفه اتفاق نظر داشتند و آن را به دلیل برآمده از فرهنگ یونان، بیگانه و کافر می دانستند. در واقع، پس از ترجمه کتاب های خارجی از یونانی به عربی، که در بیشتر موارد از زبان سریانی گذشت، فلسفه در بافت عربی-اسلامی ظهور کرد. اما کتاب های زیادی نیز از فارسی، هندی یا سانسکریت ترجمه شده است. بدین ترتیب یک کتابخانه علمی و فلسفی به دو زبان سریانی و عربی تشکیل شد و مسلمان در صورت تمایل می توانست از آن مشورت و مشاهده کند. در این زمینه باید توجه داشت که زبان عربی از اواخر قرن اول هجری/7م به عنوان زبان رسمی امپراتوری عربی-اسلامی تبدیل شد. این به تصمیم خلیفه اموی عبدالملک بن مروان بود. بنابراین در اداره رسمی دولت جایگزین فارسی و بیزانس (یا یونانی) شد. اولین کتاب های ترجمه شده عمدتاً کتاب های علمی، پزشکی و نجومی بودند. برخلاف تصور مردم، نهضت ترجمه در عصر بنی امیه آغاز شد، نه عباسیان، هرچند در عصر اینان، به ویژه در زمان مأمون، به اوج خود رسید. پس ترجمه کتب خارجی به عربی قبل از نیمه قرن دوم هجری - قرن هشتم میلادی آغاز شد. سپس در زمان خلفای اولیه عباسی، به ویژه المنصور (754-775م)، هارون الرشید (786-809)، و مأمون (813-833) با قدرت بسیار بیشتری ادامه یافت. بنابراین، کتابهای علمی اولین ترجمه بودند، اما بعدها کتابهای فلسفی دنبال شد. مترجمان اول ابتدا از یونانی به سریانی و سپس از سریانی به عربی ترجمه کردند. اما بعداً مستقیماً از یونانی به عربی ترجمه شدند بدون اینکه لزوماً از زبان سریانی استفاده کنند. اما بیشتر ترجمه ها از سریانی به عربی انجام می شد زیرا بیشتر کتاب های یونانی قبلاً به سریانی ترجمه شده بود. از آنجایی که زبان سریانی با گذشت زمان اهمیت خود را از دست داد، دیگر کتاب‌های یونانی را به آن ترجمه نمی‌کنند. زبان عربی به تدریج جایگزین آن به عنوان بزرگترین زبان اندیشه، فرهنگ و تمدن در آن زمان شد. مترجمان بزرگ دو قرن کار کردند: از اواخر قرن هشتم میلادی تا پایان قرن دهم. اکثر آنها در چند زمینه تخصص داشتند، نه فقط در یک زمینه. به عنوان مثال، حنین بن اسحاق نه تنها کتاب های فلسفه، بلکه کتاب های پزشکی را نیز ترجمه می کرد. و قسطی بن لقا همزمان به ترجمه کتابهای فلسفه و ریاضیات می پرداخت. سپس مؤلف می افزاید و می گوید: لازم به ذکر است که یکی از نخستین کسانی که نثر عربی را شکل داد، یعنی ابن مقفع، نه تنها کتاب معروف کلیله و دمنه را از فارسی ترجمه کرد، بلکه چندین کتاب منطق ارسطو را ترجمه کرد و بدین ترتیب تشکیل داد. اولین فرهنگ مفهومی یا فلسفی در زبان عربی. آنها قبلاً دارای چندین ترجمه از منطق ارسطو بودند، اما به زبان سریانی. اکنون ترجمه های عربی همان کتاب را بر او محدود کرده اند و همه آثار ارسطو را جز کتاب سیاست ترجمه کردند. اما کتاب‌های یونانی دیگری را ترجمه کردند و به ارسطو نسبت دادند، بدون اینکه او نویسنده باشد. آنها همچنین بسیاری از آثار افلاطون را ترجمه کردند. از جمله کتاب هایی که ترجمه شده و به اشتباه به ارسطو نسبت داده شده است، به کتاب: الهیات ارسطو یا الهیات ارسطو تالس اشاره می کنیم. در واقع برای ارسطو نیست، بلکه برای شاگرد افلاطون به نام فلوطین است. به هر حال، بسیار ترجمه کردند و برخی از این ترجمه ها به دست ما رسیده و برخی دیگر در راه گم شده اند، اما کتب قدیمی تاریخ و ادبیات به آنها اشاره کرده اند. مورخان عقیده دارند که الکندی اولین فیلسوف عرب به معنای واقعی کلمه است. نام کامل او ابویوسف یعقوب بن اسحاق کندی است که در اواخر قرن دوم به دنیا آمد و در حدود سال 256 هجری قمری متوفی شد: یعنی زندگی نیکو داشت. با این حال، آثار متعدد او، چه در زمینه فلسفه و چه در زمینه علم، تنها به صورت جزئی به دست ما رسیده است. به این معنی که بسیاری از آن در طول راه گم شدند. می گویند بیش از دویست کتاب نوشته است، اما فقط یک پنجم آن یعنی چهل کتاب به دست ما رسیده است. پژوهشگران بر این باورند که وی به نفع معتزله موضع گرفته است، زیرا از نظر او مکتب اسلامی به عقل و فلسفه نزدیک است. معروف است که در آن زمان بین فرقه های مختلف اسلامی درگیری ها در جریان بود. او یک کتاب کامل در مورد ارسطو نوشت که کتاب سیستماتیکی است که او برای اندیشه عرب از خود به جای گذاشته است. او معتقد بود که تسلط بر ریاضیات و منطق برای ورود به فلسفه ضروری است. به جز قسمت اول، فقط قسمت اول از نویسنده اش باقی مانده است. الکندی فلسفه را این گونه تعریف می کرد: علم است که به ما می آموزد که چه چیزی درست است تا در جهت درست عمل کنیم. الکندی اولین کسی بود که در نوشته های خود از واژه های فیلسوف و فیلسوف استفاده کرد. آنها تا کنون باقی مانده اند و پس از او گسترش یافته اند. در مورد دومین فیلسوف بزرگ عرب پس از کندی، او البته فارابی است. او تقریباً در سالی به دنیا آمد که کندی درگذشت. او از الکندی به عنوان یک فیلسوف مهمتر است، اما شاید مهم ترین فیلسوف عرب و مسلمان بود. به همین دلیل او را معلم دوم پس از ارسطو، معلم اول نامیدند. فارابی در دوره‌ای از ناآرامی و آشفتگی به سر می‌برد، زیرا امپراتوری عربی-اسلامی شروع به تجزیه و انشعاب به حکومت‌ها و دولت‌های متخاصم کرده بود. اما این امر مانع از آن نشد که او بزرگترین فیلسوف زبان عربی شود.