جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بسیاری از خوانندگان معتقدند که اخلاق نیکوماخوس ارسطو، که پایان نهایی زندگی انسان را با خوشبختی (Eudaimonia) برابر می‌داند، استدلال می‌کند که این عالی‌ترین هدف شامل بزرگترین مجموعه ممکن از کالاهای ذاتی است. ریچارد کرات در عوض پیشنهاد می کند که ارسطو شادی را تنها با یک نوع خیر می شناسد: فعالیت عالی روح عقلانی. در دفاع از این قرائت، کراوت تلاش ارسطو را برای سازماندهی همه کالاهای انسانی در یک ساختار واحد مورد بحث قرار می دهد، به طوری که هر غایت فرعی به خاطر هدفی بالاتر مطلوب باشد. این کتاب همچنین بر سلسله مراتب فیلسوفان از انواع طبیعی تأکید می کند که در آن هر نوع موجودی با تقلید از حیات الهی به خیر خود می رسد. همانطور که کراوت استدلال می کند، اعتقاد ارسطو که تفکر تنها فعالیت خدایان است، او را به یک برداشت روشنفکرانه از فضایل اخلاقی سوق می دهد. ارسطو برای این ویژگی‌ها ارزش قائل است زیرا با تابع کردن عواطف به عقل، توانایی ما را برای داشتن زندگی اختصاص داده شده به فلسفه یا سیاست افزایش می‌دهد.

ترجمه ماشینی : در اینجا یک زیست‌شناسی جهانی وجود دارد که از کمک‌های ارسطو، کانت و هگل برای کشف راز زندگی و درک آنچه برای موجودات زنده در هر جایی که ممکن است به وجود بیایند، ضروری است. کتاب راهنمای فیلسوفی برای زندگی در کیهان را توسعه می‌دهد، با درک اینکه چگونه طبیعت به بیوسفری تبدیل می‌شود که در آن حیات می‌تواند پدیدار شود، فرآیندهای اساسی زندگی مشترک برای هر ارگانیسم چیست، چگونه تکامل می‌تواند شکل‌های مختلف حیات را ایجاد کند، و چه چیزی. اشکال حیاتی اساسی را از یکدیگر متمایز می کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب با عطف به آنچه ارسطو، کانت و هگل در مورد طبیعت می‌گفتند و تفکر انتقادی از طریق استدلال‌هایشان برای بازسازی یک گزارش جامع از جهان، رد حکمرانی فلسفه طبیعت را به چالش می‌کشد. با کمک متفکران جدیدتر مانند آلبرت انیشتین، ورنر هایزنبرگ، مایکل بی فاستر و هانس جوناس، Conceiving Nature نشان می دهد که چگونه مکانیک ماده در حرکت، فیزیک الکترومغناطیس و فرآیند شیمیایی همه چیز مورد نیاز را فراهم می کند. تا حیات پدید آید و جانورانی عاقل به وجود بیاید که بتوانند طبیعت را به حقیقت بشناسند. این اثر شامل بحث‌های مفصلی درباره بسیاری از نوشته‌های ارسطو درباره طبیعت، مبانی متافیزیکی علوم طبیعی کانت، و فلسفه طبیعت هگل است. درباره نویسنده ریچارد دین وینفیلد استاد پژوهشی برجسته فلسفه در دانشگاه جورجیا، ایالات متحده آمریکا است که از سال 1982 در آنجا تدریس می کند. او رئیس انجمن فلسفه سیستماتیک و رئیس سابق انجمن هگل آمریکا و انجمن متافیزیک آمریکا بوده است. . او نویسنده ۱۹ کتاب قبلی است.

«زمان» از مهمترین ویژگیهای عالم ماده است که شناخت حقیقت آن همواره مورد توجه فلاسفه بوده است. سادگی ظاهری فهم زمان و مشکل بودن تبیین آن، موجب اختلاف بين فلاسفه در تعریف آن شده است. فلاسفۀ اسلامی نیز در اینباره اختلاف‌نظر دارند که ریشۀ این اختلاف، به تعاریف متفاوت افلاطون و ارسطو از زمان برمیگردد. افلاطون زمان را جوهری قائم به نفس و ذاتاً مستقل تعریف کرده که صورت تفصیلی عالم مُثل است. از نظر ارسطو نيز زمان، عدد حرکت از جنبه تقدّم و تأخری است که با هم جمع نمیشوند. فلاسفة اسلامی با حکم به تباین این دو تعریف، معمولاً متمایل به یکی از این‌دو تعریف بوده و سعی کرده‎اند به تشکیکهای دیدگاه مختار خود پاسخ دهند و اتقان تعریف مقابل را نفی نمایند. فیلسوفانی مانند ابن‎رشد، ابن‌سینا و سهروردی به تعریف ارسطو و در مقابل، زکریای رازی و فخر رازی به تعریف افلاطون از زمان گرایش داشته‎اند. اما تلاش برای متقابل نشان دادن تعاریف افلاطونی و ارسطویی از زمان موجّه نیست، زیرا از نظر هر دو فیلسوف، اگرچه زمان متفاوت از حرکت است، اما وجود آنها از هم جدايي‌ناپذير است، بطوریکه فهم هر یک وابسته به فهم دیگری است. بر همين اساس، هدف نوشتار حاضر اينست که اولاً، با تبیین نظر افلاطون روشن سازد که نظر وی با نظر ارسطو در تقابل نیست و ثانیاً، تأثیر دیدگاه آنها میان فلاسفۀ مسلمان را نشان دهد.

پرسش محوری جستار حاضر، توصیف و تحلیل تطور تاریخی آموزۀ دوستی (محبت) افلاطونی‌‌ـ‌‌ارسطویی در آیینۀ اندیشۀ فارابی و خواجه نصیرالدین طوسی است. روش تحقیق، مطالعۀ تاریخی است که علاوه بر توصیف، به چرایی این تطور نیز میپردازد. بحث دوستی در اندیشۀ ارسطو در کتاب اخلاق نیکوماخوسی مطرح شده و رگه‌هایی از آموزه¬های افلاطونی در آن قابل مشاهده است. این بحث در فلسفۀ دورۀ اسلامی از جهاتی دچار دگردیسی شد، ازجمله از حیث تنوع محبوب (و بالاترین محبوب)، از حیث دامنه، یعنی فردگرایانه یا جامعه‌گرایانه بودن، و از حیث خودخواهی یا دیگرخواهی. از حیث تنوع محبوب، از دوستیِ بافضیلت به محبت نسبت به حکیم (خدا) رسیده است، از حیث دامنه، شاهد تغییر گفتمان از دوستی سیاسی ـ اجتماعی، به محبت بمثابه نوعی خصلت درونی هستیم که آثار فردی و اجتماعی دارد، و از خودخواهی و دیگرخواهی گذر کرده و مطابق با قاعدۀ سنخیت، به محبت از‌ـ‌اویی (خدایی) رسیده است. تأثیرپذیری از آراء متفکرانی همچون فلوطین و همچنین نقش دین، فرهنگ، عرفان و واسطه‌هایی چون آراء ابن¬سینا، آثار ابن¬مسکویه و شیخ اشراق در تبیین این دگردیسی اهمیت دارد. مبانی خاص فلسفی و کلامی فارابی و طوسی و همچنین برخی آراء اخلاقی ایشان، مهمترین عامل برای تفسیر چرایی این دگردیسی است.

روایت افلاطون از سرشت تربیتی فلسفه سیاسی سقراطی، در نهایت به موضع سلبی او نسبت به شیوه زندگی سیاسی منتهی می‌گردد. در مقابل، ارسطو می‌کوشد تا روایتی از فلسفه سیاسی سقراطی به دست دهد که در آن در عین تاکید بر غرض نهایی سقراط، یعنی دفاع از شیوه زندگی فلسفی در برابر شیوه‌های غیرفلسفی، زمینه برای دفاعی ایجابی از شیوه زندگی سیاسی نیز لحاظ گردد. ما در این مقاله می‌کوشیم تا نشان دهیم که نخستین گام ارسطو در این مسیر ضرورتاً دفاع از شیوه زندگی سیاسی به مثابه شیوه‌ای طبیعی برای انسان است. ما در اینجا نشان می‌دهیم که طرح این دعوی از سوی ارسطو که «انسان بنا به طبیعت موجودی سیاسی است»، خصلتی اساساً آیرونیک و به تعبیری خطابی دارد، و از سوی دیگر این گزاره آیرونیک و خطابی، جزئی ضروری از تمهید تربیتی بدیلی است که وی در کنار تمهید تربیتی افلاطونی و به عنوان رقیب آن مطرح می‌سازد. بنابراین مواجهه با پیچیدگی تعبیر مد نظر ارسطو از اصطلاح «طبیعت»، به نوعی در کانون ملاحظات ما در این مقاله قرار می‌گیرد.