جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هنگامی که در قرن ششم دیونیسیوس آرئوپاگیت زیبایی را نامی برای خدا اعلام کرد، چیزی را به دنیا آورد که مدتها در بطن اندیشه های فلسفی و کلامی حامله شده بود. با انجام این کار، دیونیسیوس یکی از اساسی ترین کمک های خود را به گفتمان الهیات مسیحی انجام می دهد. این کمکی است که با اشتیاق مورد استقبال دانش‌آموزان قرون وسطی قرار می‌گیرد و به طرق مختلف در اندیشه مکتب‌گرایی نفوذ می‌کند. اما شاید هیچ کجا تأثیر دیونوسی به اندازه تفکر توماس آکویناس برجسته نباشد. این کتاب هم توسعه تاریخی تخصیص زیبایی را به عنوان نامی برای خدا در دیونیسیوس و توماس بررسی می کند و هم خطوط مختلف معنای آن را بررسی می کند. بحثی که از این مطالعه برمی‌آید این است که با توجه به تأثیری که سنت الهیات اسم الهی در توسعه گفتمان الهیات مسیحی دارد، زیبایی به عنوان یک اسم الهی نشان‌دهنده روشی است که زیبایی در سنت الهیات مسیحی به عنوان یک کلام الهی اساساً درک شده است. موضوع. به عنوان یک پدیده تحقیق، زیبایی حتی برای تیزبین ترین عقول در سنت فلسفی یونانی معمایی و گریزان است. با این حال، هنگامی که در سنتز الهیات مسیحی جذب می شود، محتوای معمایی آن منبع قدرتمندی برای استدلال الهیاتی است.

ترجمه ماشینی: هدف این کار جدید نشان دادن این است که تفسیر و تخصیص "محبوب" مجموعه دیونیسیوس اشتباه است: شبه دیونیسیوس آرئوپاگیت همه چیز را به آپوفازیس رها نمی کند، و بنابراین نمی تواند به عنوان پسر پوستر برای (پست) ما باشد. پروژه های مدرن در پلورالیسم دینی یا ضد الهیات. کاملاً برعکس، مجموعه دیونیزیا دلیلی برای سوء ظن به چنین پروژه‌هایی می‌دهد، به‌ویژه زمانی که باورها و اعمال دینی را به نام ناگفتنی مطلق نسبی یا استعاره می‌کنند.

عرفا از عدم کفایت زبان در توصیف تجارب خویش از امر مقدس سخن می گویند. از این رو آن ها امر به سکوت می کنند و نخستین شکل از بیان غیرزبانی تجربه شکل می گیرد. علاوه بر سکوت، اعمال بدنی همانند سماع و نیز موسیقی از جمله شیوه های بیانی غیر زبانی هستند. اما معمولا عرفا به قاعده سکوت اکتفا نمی کنند و گاهی به شیوه هایی به دور از کاربرد معمول کلمات و قالب های زبان را به کار می گیرند. زبان به واسطه کلمات و جملات سه عامل گوینده، شنونده و موضوع گفتگو را گردهم می آورد و تجربه شخصی عارف را برای دیگران محسوس می سازد. گونه های مختلف زبانی در توصیف امر عرفانی شامل مهمل دلالتگر، تناقض، بیان های نمادین، سلبی و ایجابی است. در عرفان مسیحی شهرت دیونوسیوس آریوپاگی در زمینه به کارگیری زبان سلبی در توصیف الوهیت است. در فرآیند آفایریسز یا تجرید با انکار نام های محسوس و نمادین، تجربه ای از امر فراتر از درک محسوس فراهم می شود. در عرفان اسلامی نیز امام خمینی به پیروی از مکتب ابن عربی نام های-الاهی را به زبان سلبی و ایجابی بیان می‌کند. اما گنج پنهان غیبی فارق از هرگونه سلب و ایجاب ساکن در سکوت عرفانی است. در رساله حاضر علاوه بر توصیف تجربه و زبان عرفانی به تشریح انواع شیوه های بیانی تجربه خواهیم پرداخت. سه شیوه بیانی غالب در آثار دیونوسیوس و امام خمینی سکوت عرفانی، سلب و ایجاب است. مقایسه نشان دهنده تفاوت دو دیدگاه به نحوی است که دیونوسیوس نام های ایجابی الاهی را مجازی و نمادین می داند اما از نظر امام خمینی نام های الاهی به دلیل رابطه وجودی با ذات همگی حقیقی هستند. اهمیت این بحث در شناخت خدا به عنوان اصلی ترین مقصد عرفان است و این شناخت جز با ادراک و معرفت به نام های الهی محقق نمی گردد. بحث از نام های الهی نمایان گر اوج شهود و جهان شناسی عارف است. همچنین شناخت ماهیت تجربه عرفانی و موضوع آن و ارائه طبقه بندی روشن تری از نام های الهی دارای اهمیت است. بحث مقایسه ای ماهیت مشترک تجارب عرفانی را تأیید و در موارد اختلاف تأثیر عوامل اعتقادی، فرهنگی و شخصی را نمایان می سازد. روش تحقیق در این پژوهش کتابخانه ای و با بهره گیری از رویکرد توصیفی و مقایسه ای یعنی بیان اوصاف و آثار، نسبت مستقیم یا معکوس بین دو دیدگاه است. همچنین بنابر رویکردتحلیلی، زبان عرفان، الهیات سلبی و ایجابی و همچنین ساختار و لوازم نظریات را بررسی خواهیم کرد.

چکیده ماشینی : الهیات عرفانی دیونوسیایی «الهیات عرفانی شبه دیونیسی» را با نگاهی اجمالی به مراحل کلیدی در تفسیر و دریافت انتقادی آن در طول قرن ها معرفی می کند. در بخش اول، مقاله مینیاتوری خود آرئوپاگیت گریزان، الهیات عرفانی، به طور کامل، جمله به جمله، همراه با تفسیر نقل شده است. محتویات رمزآلود آن بدون ارجاع عاقلانه به بقیه مجموعه دیونوسی: نامهای الهی، سلسله مراتب آسمانی، سلسله مراتب کلیسایی و ده نامه تقریباً غیرقابل نفوذ خواهد بود. از اهمیت ویژه ای استفاده دیونوسیایی از نفی ها در یک الهیات «آپوفاتیک» است که تعالی خدا را فراتر از کلمات و مفاهیم انسانی به رسمیت می شناسد. مراحل دریافت و نقد این مجموعه و مضمون یونانی در بخش دوم ترسیم شده است: نخست، مقدمه اولیه قرن ششم و نظرات حاشیه ای (Scholia) توسط جان اسکیتوپلیس. دوم، ترجمه و تفسیر لاتین اولیه توسط Eriugena کارولینجی قرن نهم و تفسیر قرن دوازدهم توسط هیو پاریسی سنت ویکتور. و سوم، واکنش انتقادی و مخالفت مارتین لوتر در اصلاحات. در پایان، آپوفاتیک دیونوسی در کنار سایر اشکال الهیات منفی در پرتو علایق مدرن و پست مدرن در این موضوع ارائه شده است.

ترجمه ماشینی: این کتاب خواندن طولانی‌ترین و مهم‌ترین رساله دیونیسیوس آرئوپاگیتی «درباره نام‌های الهی» را از منظر فلسفی و نه از دیدگاه الهیاتی که بر ادبیات ثانویه غالب است، پیشنهاد می‌کند. به طور خاص، تفسیری از ساختار گیج‌کننده رساله پیشنهاد می‌کند که نقطه شروع آن را از تفاسیر پیشین دانشمندان قرون وسطی و مدرن می‌گیرد. خوانش جدید از متن اصلی دیونیسیوس دقیقاً به دلیل زاویه فلسفی که قرار است مکمل و نه جایگزینی برای تفاسیر الهیاتی و تاریخی باشد، به انسجام بیشتری نسبت به آنها دست یافته است. بنابراین کتاب را می توان به عنوان مقدمه ای بر فلسفه دیونیوس خواند زیرا نشان می دهد که چگونه نویسنده در معرفی مفاهیم مسیحی صلح و آفرینش به عنوان مفاهیم فلسفی در چارچوب افلاطونی حرکت های بدیعی انجام می دهد.

ترجمه ماشینی : در آغاز قرن بیستم، پس از جنگ داخلی آمریکا، اما قبل از جنگ‌های جهانی، ویلیام جیمز و دیگران از حکمت سنت‌های دینی جهان، به‌ویژه «زبان‌های عرفانی ناگفته» استفاده کردند تا مقوله مدرن عرفان را بسازند. بخشی برای ایجاد یک هسته مشترک که مردم تقسیم شده به امید تشکیل یک اتحادیه کامل تر هم از نظر مذهبی و هم از نظر سیاسی، حول آن جمع شوند. بیش از صد سال بعد، نظریه پردازان پست مدرن به ناآگاهی در قلب ارزشمندترین دانش ما از خود و جهانمان به عنوان منبعی روی می آورند تا تهدیدی برای کمک به تلاش های ما برای احترام به دیگران. پایان نامه من چنین تخصیص های اخیر ناگفته های باستانی را مورد بررسی قرار می دهد، اما فراتر از صرفاً زبانی و منطقی است و از طریق مقایسه آنچه که من شیوه های عرفانی و دنیوی لغو می نامم، مانند مشارکت عملگرایانه جیمز در یک جهان کثرت گرا، به تجزیه و تحلیل تجسم و جا افتاده می پردازد (فصل 1). تجسم ارتدکس و هترودکس، شرقی و غربی ارتعاشات کیهانی از عرفان باستان، از طریق الهیات عرفانی مسیحی، تا شعر آلن گینزبرگ (فصل 2). اشتیاق به معنای زندگی بیشتر در دینداری آمریکایی آفریقایی تبار که توسط هاوارد تورمن، لنگستون هیوز و سوجورنر تروث ارائه شده است (فصل 3). و نظریه پردازی دموکراتیک از فمینیست ها تا پستانسان گرایان (فصل 4). با برخوردهای خلاقانه متفکران ظاهراً متفاوت که با این وجود پویایی های مشابهی در پذیرش اعمال «معنوی اما نه مذهبی» دارند، من در پی آن هستم که بحث های عرفانی را از طریق توسعه منابع برای درک و تغییر پویایی ستم مانند جنسیت، نژاد، طبقه، گونه ها به جلو ببرم. و دیگر مسائل مربوط به تفاوت تجسم یافته است. با استفاده از ژاک دریدا به‌عنوان چهره‌ای پل، من با آنچه که من آن را نادرست خواندن زبانی از ساختارشکنی می‌نامم مقابله می‌کنم تا از مشارکت آگاهانه‌تر در یک حالت تجسم یافته تجربه یک آسیب‌پذیری مولد که کاملاً جهانی است، دفاع کنم. با درک مجدد، تناهی تجسم یافته ممکن است منابعی را برای ارتقای عدالت با متحد شدن حول نوع دیگری از هسته مشترک فراهم کند - هسته مشترک بدون هسته مشترک. بنابراین، نامعین بودن ممکن است به معنای جرأت ناشناختن خود و دیگران از طریق مشارکت در رازی فراتر از تقسیم‌بندی‌های واضح باشد - ذاتی و متعالی، مادی و غیر مادی، مرد و زن، انسان و حیوان.

ترجمه ماشینی : این پروژه تغییرات در درک علیت را از دوران پیشامدرن به دوره مدرن اولیه نشان می دهد، با تمرکز بر یک تفسیر پیشامدرن از علیت به عنوان نماینده دوره نوافلاطونی، تفسیر شبه دیونیسیوس آرئوپاگیت، و مقایسه این دیدگاه با چندین متفکر مدرن اولیه، به ویژه. ، آیزاک نیوتن، رنه دکارت، جان لاک، توماس هابز و فرانسیس بیکن. از نظر دیونیسیوس، علیت صوری و نهایی بر علیت کارآمد و مادی برتری متافیزیکی دارد. در مقابل، با شروع در اوایل دوره مدرن، علیت کارآمد، حسی که توصیف می کند چگونه یک شی شکل خاص به دست می آورد، از نظر متافیزیکی برتر دیده می شود. دلایل اصلی تاریخی و فلسفی برای این تغییر در برتری درک شده، تأیید تمایز کیفیت اولیه و ثانویه، و رد اشکال و غایت‌شناسی است. تمایز کیفیت اولیه و ثانویه اجازه می دهد تا واقعیت به طور کامل اندازه گیری شود، و در نتیجه رویکردهای کیفی اضافی را به واقعیت ارائه می دهد، مانند علیت رسمی. به همین ترتیب، رد اشکال و غایت شناسی، علیت صوری را بی معنا می کند. پس از این بررسی اجمالی تاریخی، از این فرضیه فلسفی مبنی بر اینکه درک پیشامدرن دیونوسیوس از علیت برای کسانی که می خواهند از نیهیلیسم اجتناب کنند قابل دفاع است دفاع می شود: مفاهیم صرفاً علمی علیت هیچ وسیله ای برای ارائه چیستی، قابل فهم بودن یا تعیین بودن جهان در قالبی منطقی قابل دفاع ندارند. شیوه، و بنابراین، هنگامی که تحت فشار قرار گیرد، یک دیدگاه صرفاً علمی از جهان بدون چیستی، قابل فهم بودن و تعیین است، که، بنا به تعریف، به نیهیلیسم می انجامد. در مقابل، جهانی با عللی غیر از علل صرفاً علمی، به‌ویژه، جهانی با علیت صوری (و نهایی) مانند عالم دیونوسیوس، امکان چیستی، فهم‌پذیری و تعین را فراهم می‌آورد و در نتیجه از نیهیلیسم فرار می‌کند، زیرا چیستی مستلزم فرم است، قابل فهم بودن مستلزم فرم و است. غایت شناسی، و تعین مستلزم غایت شناسی است (که به نوبه خود مکمل فرم است). همانطور که بحث شد، علم به مطالعه جهان صیرورت می پردازد و بنابراین نمی تواند زمینه های جهان هستی را (که متعلق به متافیزیک است) فراهم کند. زندگی در دنیایی از تبدیل شدن خالص بدون وجود داشتن یک جهان بینی نیهیلیستی است. نتیجه از این نتیجه گیری معنای مهمی می گیرد: رویکرد پیشامدرن احیای ضروری فلسفه طبیعی را دعوت می کند، زیرا جهان تبدیل شدن گسترده تر از آن چیزی است که علم مدرن تصدیق می کند

ترجمه ماشینی : پایان نامه تلاشی برای روشن کردن معنای وجود در هایدگر از طریق دیالکتیک نفی، رابطه پیچیده و ظریف بین تصدیق و نفی است که در الهیات «منفی» شبه دیونیسیوس و میستر اکهارت وجود دارد. اگرچه تمرکز بر هایدگر متأخر است، فصول اولیه برای ایجاد یک زمینه فروخته شده در هر دو پرسش در مورد معنای هستی، و اینکه درک در مورد هستی در هایدگر اولیه وجود دارد، کار می کند. «قانون اساسی متافیزیک بر تئولوژیکال» به عنوان متن اصلی به نمایندگی از هایدگر متاخر انتخاب شده است. ما ابتدا از دیونیسیوس و اکهارت برای روشن کردن نقد هایدگر از هستی‌شناسی و سپس در نهایت در تلاش برای روشن ساختن پروژه اندیشیدن هایدگر به عنوان «تفاوت به خودی» (differenz as solche) استفاده می‌کنیم.

ترجمه ماشینی: رساله ها و نامه های دیونیسیوس آرئوپاگیت، فلسفه نوافلاطونی را با الهیات مسیحی و تجربه عرفانی آمیخته است. کاوش آنها در ماهیت و نتایج دعای متفکرانه تأثیری ماندگار داشت.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه بازخوانی سنت آپوفاتیک مسیحی را از طریق کار اسلاوی ژیژک ارائه می دهد تا روایتی از الهیات و هویت مسیحی را به عنوان شکست بیان کند، همانطور که از تعهد به مسیح به عنوان سنگ بنای آن و سنگی که روی آن زمین می خورد تشکیل می شود. . در ازدواج دیونیسیوس آرئوپاگیت الهیات مسیحی با نوافلاطونیسم، هستی شناسی نوافلاطونی با مضامین کلیدی الهیات مسیحی وارد تنش ناراحت کننده اما سازنده می شود. این تنش‌ها جنبه‌ای حیاتی از میراث دیونیسیوس است که نه تنها در اندیشه‌های الهیاتی بعدی، بلکه در بسیاری از فلسفه‌های قاره‌ای قرن بیستم نیز قابل مشاهده است، زیرا می‌کوشد خود را از اصل و نسب مسیحی‌اش جدا کند. بحث‌های قرن بیستم درباره رابطه بین الهیات آپوفاتیک و فلسفه قاره‌ای تلاش می‌کنند تا با این میراث دست و پنجه نرم کنند. به عقیده من، کار اسلاوی ژیژک تلاشی برای فراتر رفتن از بن‌بست‌های فلسفه قرن بیستم است نه با فرار، بلکه با بازگشت به متافیزیک، با تکیه بر آثار هگل و لاکان به منظور بیان شرحی از جهان مادی اقتصاد از هم پاشیده ذاتا این شکل در آن ساختارهایی که متعاقباً از جهان مادی بیرون می‌آیند، تکرار می‌شود - به‌ویژه، ساختارهای سوژه فردی و نظم اجتماعی و شیوه‌هایی که هر دو توسط میل ساخته می‌شوند. این تز پیامدهای این هستی شناسی خاص را اولاً از طریق مسئله دریدی موهبت و ثانیاً از طریق مسئله ژیژکیایی خشونت (که هر دوی آنها از نظر ساختاری با مشکل آفرینش و سقوط مسیحی الهیات مشابه هستند) ردیابی می کند. این تز درگیری انتقادی و الهیاتی را با روایت هستی‌شناختی و اروتیک ژیژک از دگرگونی پیش از بازگشت به دیونیسیوس ارائه می‌کند تا نشان دهد چگونه کار ژیژک خوانشی ماتریالیستی از الهیات آپوفاتیک و تعهد مسیحی به کلیسا را ​​ممکن می‌سازد.