جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شوپنهاور این عالم را پدیداری می‌داند که تجلی شئ فی‌نفسه است و شئ فی‌نفسه یا به عبارتی «بود» عالم، چیزی نیست جز اراده که باطن جهان و نه چیزی برتر از جهان است. جهان فلسفی او از سه مرتبه‌ی اراده، ایده و پدیدارها تشکیل شده است. اراده بنیاد و اساس فلسفه شوپنهاور را شکل می‌دهد که هستی ظهور آن است. شوپنهاور ایده را ناب‌ترین تصویرِ شیء فی‌نفسه یا اراده می‌داند؛ به‌عبارت‌دیگر مستقیم‌ترین تعین اراده جهان نمونه‌های عالم معقولات است که در فلسفه افلاطون مثل خوانده می‌شود و مخلوقات سایه و نسخه‌ای از آن اصل هستند. از نگاه شوپنهاور مثال افلاطونی واسطه میان اراده به‌عنوان شئ فی‌نفسه و پدیدار است. البته مثال افلاطونی معقول است؛ حال‌آنکه عقل به اراده شوپنهاور راهی ندارد، بلکه هنر می‌تواند شئ فی‌نفسه و اراده را به‌خوبی درک کند. در این مقاله به روش توصیفی – تحلیلی سعی شده است بعد از تبیین عالم پدیدار و شئ فی‌نفسه از دیدگاه شوپنهاور، به اهمیت و جایگاه هنر، مراتب هنر و کارکرد معرفتی آن در اندیشه شوپنهاور با تأملی در فلسفه افلاطون و دیدگاه او پیرامون رابطه هنر با درک حقیقت عالم پرداخته شود.

ترجمه ماشینی : این کتاب با در نظر گرفتن جنبه های نمایشی و فلسفی آن، تفسیری از اوتیدموس افلاطون به عنوان یک قطعه ادبی یکپارچه ارائه می دهد. هدف این کتاب عدالت در مورد یک اثر عمده افلاطونی است که تاکنون به نسبت کمی مورد توجه قرار گرفته است. به‌جز بخش‌هایی از گفت‌وگو که در آن سقراط استدلالی در مورد تعقیب eudaimonia ارائه می‌کند، به نظر می‌رسد که Euthydemus تا حد زیادی نادیده گرفته شده است. دلیل این امر این است که بسیاری از اهمیت فلسفی اثر در زیر پرده ای از کمدی آشوبگرانه پنهان است. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه خوانش دیالوگ در کل، به جای تمرکز محدود بر صحنه‌های سقراطی، بر پرسش‌های فلسفی اصلی اثر روشن می‌شود. این استدلال می کند که اتیدموس نه تنها به تفاوت های بین سقراط و سوفسطائیان، بلکه به شباهت های واقعی و ادعایی بین آنها نیز اشاره می کند. صحنه‌های کادربندی دقیقاً در مورد این جنبه از گفت‌وگوی درونی توضیح می‌دهند، با کریتو هنوز فلسفه و ارستیک کمی قبل از پایان بحثش با سقراط. از این رو سؤالی که در اتیدموس رسوخ می کند در پایان گفت و گو دوباره مطرح می شود: به درستی چه چیزی را باید فلسفه نامید؟

ترجمه ماشینی : این کتاب سعی دارد به این سوال پاسخ دهد که ویژگی های اساسی آموزش یونانی چیست؟ با انجام این کار، میزان تداوم آرمان ها و شیوه های آموزشی payeia از آتن کلاسیک تا دوران مدرن را بررسی می کند. دیدگاه های افلاطون، فوتیوس کبیر (قرن 9) و نیکودیموس آتونیتی (قرن 18) به طور خاص مورد بررسی قرار می گیرند و مراحل مهم توسعه را آشکار می کنند. این کتاب ارائه می دهد از آنچه payeia نگه می دارد تا به عنوان هدف خود را در شرایط خود است. طرفداران سنت payeia به دنبال پاسخی برای این سؤال قدیمی بودند که «شخص انسان چیست؟» پاسخ به آن معما همه چیزهای دیگر را تعیین کرد. آموزش و پرورش بر این اساس شکل گرفت و منجر به یک فرآیند مادام العمر برای هماهنگ کردن عملکردهای مربوطه روح و بدن شد. به دلیل ارزش آن در سطح شخصی و اجتماعی، payeia برای افلاطون و دیگر شارحان، مانند نیکودیموس، از اهمیت بالایی برخوردار است. میراث فردی آنها مانند قفسه کتاب در دو طرف حدود 22 قرن آموزش یونانی است که در این صفحات ارزیابی شده است.

ترجمه ماشینی : این کتاب اولین مطالعه جامع در مورد برداشت افلاطون از عدالت است. جهان شمول بودن حقوق بشر و جهان شمول بودن کرامت انسانی که به عنوان منبع آن شناخته می شود، از جمله مشکلات فلسفی اساسی در نظم حقوقی امروزی و به طور کلی در فرهنگ معاصر است. اگر کرامت واقعاً جهانی است، پس انسان ها نیز در دوران باستان از آن برخوردار بوده اند. افلاطون نه تنها کرامت انسانی را درک می کرد، بلکه شناخت کرامت نیز در برداشت او از عدالت، که هسته اصلی فلسفه او را تشکیل می دهد، قابل مشاهده است. «جمهوری» افلاطون در اینجا پیوسته به عنوان رساله ای در باب عدالت تعبیر می شود که مربوط به یک فرد است و نه دولت. اسطوره معروف غار داستانی است درباره آموزش و پرورش در جهان در اینجا و اکنون. بهترین فعالیت تفکر نیست، عمل کردن به نفع دیگران است. نه ایده ها، بلکه افراد ابژه مناسب عشق هستند. فلسفه افلاطون ممکن است پایه هایی برای حمایت از حقوق بشر امروزی به جای نظم های تمامیت خواهانه فراهم کند.